Meike vertelt over haar postnatale depressie
Al vanaf dat ik me kan herinneren, heb ik een kinderwens gehad. Ik heb mijn leven lang níets liever gewild. Dus toen mijn vriend en ik de tijd rijp vonden om ervoor te gaan, was ik bijna in een euforische stemming: eindelijk zou mijn allergrootste wens in vervulling gaan.
Little Did I know… Want bleu als ik was, dacht ik dat zwanger worden een kwestie van ‘doen’ was. Je neemt de beslissing, gaat ervoor en je wordt zwanger. Na een half jaar en wat informatie verder waren de schellen van mijn ogen gevallen en begreep ik dat het niet zo werkt. Anderhalf jaar later begreep ik het niet alleen, voelde ik het ook in iedere vezel in mijn lichaam, want het feit dat ik maar niet zwanger werd, vrat echt aan me. Zo rond die tijd gingen we ook naar het ziekenhuis om hulp in te roepen.
Na wat onderzoeken bleek dat de oorzaak bij mij lag. Ik had PCOS. Dat maakt zwanger worden moeilijk, maar niet onmogelijk vertelden de artsen me. Ik was helemaal gefocust op dat laatste – niet onmogelijk – en was er 100% van overtuigd dat ik toch nog steeds moeder zou worden.
Na een moeilijk traject van behandelingen, medicatie en een aangepaste levenswijze ging eindelijk mijn grote droom in vervulling: ik werd zwanger. Mijn God wat was ik gelukkig.
De hele zwangerschap lang zat ik op een roze wolk. Ik voelde me goed, alles ging voorspoedig en ook de bevalling was heel goed te doen geweest.
Die eerste twee weken na de geboorte voelde ik me geweldig. Ik leefde in een droom, ik was zo gelukkig met mijn dochtertje en zo happy in mijn rol als moeder.
Maar na een paar weken kwam er een soort van omslag. Hoewel het hartstikke goed ging met ons dochtertje ging ik ineens aan alles twijfelen. Deed ik het wel goed? Voedde ik wel goed? Was ik wel een goede moeder? Was ik nog wel een goede partner voor mijn vriend? Moest ik niet af en toe de deur uit om mijn wereldje weer wat te verbreden? Moest ik niet juist wat meer thuis zijn om 100% van mijn dochtertje te genieten nu ze er eindelijk was? Ik werd de hele tijd heen en weer geschommeld tussen allerlei negatieve gevoelens en gedachten. En dat werd maar erger en erger.
Toen ik eenmaal weer aan het werk ging werd het er al helemaal niet beter op. Ik kon de druk niet aan, voelde me een slechte werknemer, een nog slechtere moeder, tot het moment dat ik echt niets leuks meer in het leven zag.
Mijn vriend was degene die aan de bel trok. Dat was op het moment dat ik zei dat ik het gevoel had dat ik niet meer aan het leven was, maar aan het overleven, dat er momenten waren waarop ik echt dacht ‘ik vind het wel welletjes zo’.
Hij heeft me meegenomen naar de huisarts en daar was de diagnose al snel gesteld: een postnatale depressie.
Mijn man was (en is) een held, hij heeft meteen van alles geregeld: me afgemeld bij mijn werkgever, psychische hulp en begeleiding gezocht voor me, hij heeft zelf een paar weken zorgverlof opgenomen zodat hij thuis bij mij kon zijn en bovenal de zorg voor onze dochter voornamelijk op zich kon nemen. Want toen de diagnose eenmaal was gesteld, leek ineens alle vermoeidheid naar boven te komen. Ik heb die eerste weken alleen maar geslapen, geslapen en nog eens geslapen. Wel 12 uur per dag, en dan tel ik de middagdutjes niet eens mee. Het was een lange weg, maar ik kan nu een jaar later zeggen dat ik eindelijk weer de oude ben. Maar het heeft wel zijn sporen achtergelaten. We hebben altijd graag meerdere kinderen gewild, maar door het moeizame zwangerschapsproces en de postnatale depressie durf ik het eigenlijk niet meer aan.
Hoe graag ik ook een broertje of zusje voor onze dochter zou willen, de angst om de kans dit hele traject nog eens te moeten doorstaan weegt op dit moment zwaarder. Ik ben blij dat ik mezelf eindelijk weer terug heb. En misschien moet ik maar gewoon genoegen nemen met wat ik heb – de liefste man van de wereld en de liefste dochter van de wereld – en niet zo nodig meer wensen dan dit.
Meike
Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Lees dan ook:
Ik ben zwanger met mijn tweelingzusje, maar was liever alleen zwanger geweest.
Ik dacht dat ik de overgang al achter de rug had, maar ik bleek ineens zwanger.
