Peuterproblemen
Peuterproblemen
Ik word wakker door een luid geroep ‘maaaaaaamaaaaaaaa’. Ik loop naar z’n bedje toe. Het is overduidelijk dat hij met z’n verkeerde been uit bed is gestapt (nou ja, gestapt… gehaald door mij).
Hij een heeft blik in zijn ogen die niet veel goeds belooft. Ik doe de rits open van zijn slaapzak , maar hij wordt laaiend. De rits moet dicht blijven. Oke, oke, dan laten we de rits dicht. Twintig seconde later krijg ik het bevel dat de rits open moet.
De groene
Hij wil kaas op zijn boterham en een appel. We hebben nog een groene een twee rode appels in de fruitmand liggen, hij wijst naar de groene. Op het moment dat ik mijn mes erin zet, besef ik me dat ik een grote fout bega: hij wilde hem ongesneden.
Peuterpuber gaat op de grond liggen. Schopt met zijn benen en armen op de grond. Ik probeer het nog goed te maken door hem een rode appel aan te bieden, maar je begrijpt dat dat het slechtste plan ooit was.
Dit kan mijn humeur niet aan vandaag
Pffff, dit kan mijn humeur niet aan vandaag. Ik besluit te stoppen met pleasen en te negeren, al doet dat gekrijs en geschreeuw pijn aan mijn oren en ik denk aan die van de medemens.
Ik ga door met de andere kids en werk mijn mailtjes bij. Op de grond ligt nog steeds een peuter te krijsen en als je niet beter zou weten zou je denken dat ik het mes in hem had gestoken in plaats van in de groene appel.
Ik besluit de groene appel stiekem – uit zijn zicht – toch verder in stukjes te snijden en doe het in een bakje ergens op ooghoogte van de peuter.
Ik houd me in…
Er vliegt een vogel de keuken in en alle kids zijn helemaal door ‘t dolle (inclusief niet-meewerkende- tegendraadse- vooroudersonbegrijpbare-peuter). Peuters oog valt op het bakje met gesneden appel stukjes en loopt erheen. Pakt een stukje appel en denkt de vogel hiermee te kunnen lonken naar buiten. De vogel is in paniek en moet niks van de appel weten. Gelukkig weet de vogel de weg naar buiten te vinden.
Terwijl ik een koffietje voor mezelf zet zie ik peuter in een hoekje met het bakje appel. Hij kijkt me aan en zegt: “lekker hè mammie, een appel in stukjes”
1 – 2- 3- 4 -5 – 6………… -999
Ik moet me inhouden om niks te zeggen. Om niet te zeggen dat zijn moeder nog nét geen nervous-breakdown heeft gekregen van het appelverhaal, ik besloten had hem nooit meer van mijn leven een appel te geven – en laat staan hem te snijden -, ik wel zestien keer tot tien heb moeten tellen en ga zo maar door. Maar ik zeg: “Lekker hè, de appel in stukjes!”
https://buskruitmet.nl/5-tips-om-spitsuren-zo-aangenaam-mogelijk-maken/
