Papa Paul over zijn bevallingservaring
22 mei 2017, 04:43 uur. Dat moment staat me nog helder voor de geest. Ik werd wakker van mijn vriendin die naast me lag te woelen en gek genoeg wist ik meteen ‘het gaat gebeuren’. Mijn vriendin zei dat er niets aan de hand was, hooguit een beetje pijn in haar onderrug, maar zeer zeker nog geen weeën. Ik dacht daar anders over en vond dat ze toch de verloskundige moest bellen. Ik moest nog aandringen, maar toen ik haar zover had gekregen, braken haar vliezen terwijl ze aan de telefoon zat met de verloskundige. Dat leek meteen ook het startsein voor de weeën. De verloskundige was er een half uur later, bekeek mijn vriendin en vond het zelfs al tijd om naar het ziekenhuis te gaan. ‘Dat schiet lekker op’, dacht ik nog. De weeën werden sterker en aangezien we het ziekenhuis wel een veilig idee vonden, zijn we snel in de auto gestapt. Op weg naar het ziekenhuis… leken de weeën er ineens mee te stoppen. Eenmaal in het ziekenhuis was er zelfs nauwelijks nog iets van actie. Blijkbaar een bekend verschijnsel, maar het was een grote teleurstelling voor mijn vrouw, en eerlijk gezegd had ik ook wel graag de vaart erin gehouden. Niet omdat ik iets beters te doen had die dag, maar ik voelde meer dan gezonde spanning, dus was erg klaar voor de komst van onze dochter.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Uiteindelijk is het een lange dag geworden. Gelukkig zonder complicaties, nam de bevalling evengoed haar tijd. Uiteindelijk heeft het zo’n 23 uur geduurd tot we bij de 10 cm ontsluiting waren, daarna een uur persweeën, dus al met al heeft het 24 uur geduurd. Het wordt waarschijnlijk niet gewaardeerd, maar ik spreek vast voor meerdere mannen: ik vond het vermoeiend. En ja, ik weet dat als ik het al vermoeiend vond, het voor vrouwen nog duizend maal erger moet zijn, want die moeten ook nog eens een kind naar buiten persen en veel pijn doorstaan. Maar ik heb er 24 uur naast gestaan, haar gemasseerd, ondersteund, mijn hand fijn laten knijpen, me laten afsnauwen, ben af en toe weggedoezeld en heb stokjes tussen mijn ogen willen plaatsen. Aan het einde van de rit had ik het gevoel of dat er een bus over me heen was gereden. Terwijl mijn vriendin op een wolk van endorfine en adrenaline zweefde. Ik ben nog nooit zo moe geweest.
Maar ook nog nooit zo gelukkig. En ik heb nog nooit zo veel gehuild. Vanaf het moment dat onze prachtige, gezonde, perfect gelukte dochter Luna daar eindelijk was, tot nog uren erna; ik kon niet meer stoppen. Tranen met tuiten. Zo trots was ik. Op mijn dochter, maar vooral ook op mijn vriendin. Wat een krachten komen er uit een vrouw, niet te beschrijven. Gelukkig hoeven mannen niet te baren, dan was de mensheid duizenden jaren geleden al tot een einde gekomen.
