Deze openhartige moeder vertelt: ‘Overspannen geworden door mijn kinderen’
Overspannen. Ik zit er helemaal doorheen. Ik ben al een jaar of twee mezelf niet meer. Lichamelijke klachten stapelen zich op (pijn in mijn rug, restless legs, eczeem over mijn hele lichaam, etc), ik slaap niet meer, loop de hele dag met geklemde kaken en mijn adem zit hoger dan hoog.
Lichamelijke klachten
Mijn bloed is gecheckt, ziet er allemaal goed uit. Ook al ben ik nog maar dertig jaar oud, voor de zekerheid is gecontroleerd of ik niet al in de overgang ben, maar nee, ziet er keurig uit allemaal. Alles zoals het hoort, medisch gezien. Maar niets voelt goed. Heb al heel wat alternatieve artsen gezien, maar ook die hebben me vooralsnog niet verder kunnen helpen.
Ik ben moe, een depressie nabij en aan het einde van mijn Latijn. En weet je wat het erge is? Ik denk dat het mijn kinderen zijn die me teveel zijn geworden.
Waarom ik van 0 naar 1 kind heftiger vond dan van 1 naar 2 (of meer) kinderen
Fulltime moeder
Ik wilde altijd al moeder worden, en toen mijn vriend en ik na een relatie van 4 jaar er zo’n 8 jaar geleden ervoor gingen, was het al snel raak. Mijn vriend heeft een goede baan in het bedrijf van zijn vader, dus ons bedje was gespreid. Alles zat mee. Zoon nummer één was er binnen een jaar. En dochterlief (maar minstens zo druk als mijn zoon), nummer twee, weer twee jaar later. Ik dacht nog ‘Leuk, zo jong moeder worden, heb ik lekker alle energie om met mijn kinderen bezig te zijn”. Omdat mijn vriend en ik het belangrijk vonden dat de kinderen niet aan ‘derden’ uitbesteed werden (en toegegeven: ik vond mijn baan toch al niet zo leuk), werd ik fulltime moeder. Heerlijk vond ik het. In het begin. Naarmate de kinderen ouder werden, vond ik het telkens zwaarder worden.
Zo druk
De drukte, het vele geluid, geen seconde voor jezelf hebben, zelfs niet in de nacht, het deed me soms letterlijk pijn aan mijn zenuwen. Ik trek me ook alles veel teveel aan. Voelen ze zich iet goed, doet een vriendje of vriendinnetje onaardig: alsof het mijn eigen pijn is. Maar je moet door hè. En als ik al wel eens iets van stress of ongenoegen uitte tegen vriendinnen of familie, dan werd ik letterlijk uitgelachen. Ik had geen recht van spreken, want ik had zelf voor het fulltime moederschap gekozen en in wat voor luxe positie verkeerde ik wel niet dat ik daarvoor had kúnnen kiezen? En ergens hebben ze gelijk natuurlijk, maar dat neemt niet weg dat ik met de jaren aan het aftakelen ben. Energieloos, somber, overprikkeld… en nu sinds een paar jaar dus ook lichamelijke klachten.
Aanslag op immuunstelsel
Nou loop ik zelf al langer met de gedachte dat de drukke jaren en al het gedoe en alle herrie (letterlijk) aan mijn immuunstelsel heeft gesleuteld, maar nou opperde laatst een kennis (een helderziend, hoog-sensitief persoon) dat dat wellicht mijn ‘probleem’ is. En ik denk dat het ook echt zo is dus. En na wat googelen blijk ik niet de enige te zijn. Aan de ene kant een troost, aan de andere kant: ben ik dan zo’n slap mens? Kan ik echt mijn eigen kinderen niet aan? Wat ben je dan voor een moeder?
Het roer om
Daar kan ik bij stil blijven staan, maar dat helpt me niet verder, realiseer ik me. Dus het roer moet om. Ik kan me niet distantiëren van mijn kinderen, dus zal een manier moeten vinden om met de situatie om te gaan. Er voor mijn kinderen zijn op de allerbest mogelijke manier en tegelijkertijd aan mijn herstel bouwen. Maar hoe? Dat is de vraag. Rust inbouwen, voor zover mogelijk, meer ‘uit’ mijn hoofd komen en meer loskomen van de drukte van het leven (die ik mezelf aandoe); ik weet het. Maar hóe dan?
Tips of adviezen welkom
Alsjeblieft, geen hatende, kwetsende opmerkingen graag, ik voel me al slecht genoeg en voel me als moeder al tekort schieten. Tips en adviezen zijn wel van harte welkom. Heel erg bedankt alvast.
(De inzender van dit bericht wil graag anoniem blijven).
