Ik dacht dat ik de overgang al achter de rug had, maar ik bleek zwanger
Ik ben al vroeg moeder geworden. Op mijn 23ste heb ik mijn dochter gekregen en op mijn 25ste kwam daar een zoon bij. Een Koningskoppel. Mijn man en ik konden ons geluk niet op, wij waren als gezin compleet.
Dat wij zo jong ouders zijn geworden, was een bewuste keuze. De vrouwen in mijn familie komen namelijk nagenoeg allemaal vervroegd in de overgang. Mijn moeder kwam op haar 30ste in de overgang, haar moeder ook rond die leeftijd, mijn tante ook en mijn zusje idem dito. Dus uitstellen was wat dat betreft voor ons geen optie.
Wij vonden het ook echt heerlijk om zo jong ouders te worden. We hadden zo alle energie voor de kinderen en ik vond het makkelijk levelen met ze. Toen zij naar de middelbare school gingen, ben ik weer fulltime gaan werken en omdat ik relatief jong was heb ik nog aan een leuke carrière kunnen werken. Een heerlijk leventje, al zeg ik het zelf.
En zoals in de lijn der verwachting lag, kwam ook ik vervroegd in de overgang. Toen ik 32 jaar was begon ik klachten te krijgen en het optelsommetje was in mijn geval al rap gemaakt: de overgang dus. Prima. Ik had hem al van verre zien aankomen, dus was voorbereid.
De eerste jaren ben ik naast medicatie doorgegaan met de pil. Want, ook al is de kans nagenoeg nihil dat je zwanger wordt als je in de overgang bent, er is nog altijd een kansje. ‘Aan mijn lijf geen polonaise meer’, dacht ik, dus daarom de keuze voor de pil.
Maar toen ik veertig werd en helemaal klaar was met de pil en alle bijkomende hormonen heb ik de pilstrip ritueel in de openhaard gegooid. Dat er na 8 jaar nog eitjes zouden zijn die bevrucht zouden kunnen worden, dat leek me onmogelijk.
Maar de wonderen waren de wereld blijkbaar nog niet uit.
Ik voelde me al een paar maanden niet fit. Ik was veel moe, misselijk, duizelig en ik was aangekomen. Ook mijn man en kinderen merkten het op. Mijn man stond erop dat ik naar de huisarts ging, dus daar ging ik dan. Eigenlijk zonder verwachtingen, want ik weet mijn klachten zelf meer aan werkdruk en een wat slechter eetpatroon. Bij het overwerken werd er vaak een pizza besteld of thuis waren de kant-en-klaar-maaltijden een uitkomst, dus ik zag mijn wat ongezonde eetpatroon van dat moment meer als de oorzaak.
De arts stelden wat vragen en opperden op een gegeven moment ‘zwanger’ als mogelijkheid. Ik schoot in de lach en zei dat dat écht niet mogelijk was aangezien ik al lang en breed de overgang ver voorbij was, maar hij wilde toch wat bloedonderzoeken laten doen, dus nam een mogelijke zwangerschap er meteen in mee.
Ik vond het idee zo lachwekkend dat we er thuis ook nog smakelijk om gelachen hebben met z’n allen. Er ging zelfs niet eens een belletje rinkelen dat mij ingaf misschien zelf een zwangerschapstest thuis te doen.
Een week later werd ik gebeld door de assistente van de huisarts. Of ik langs kon komen. Ik schrok me rot. Mijn eerste gedachte was ‘Dit is foute boel’. Mijn man ging mee, want ook hij verwachtte het ergste. Niets ernstigs gelukkig, wel schokkend: ik was inderdaad zwanger! En al een tijdje onderweg. Uit de echo die diezelfde dag nog gemaakt kon worden, bleek ik al 6 maanden zwanger.
In eerste instantie moesten mijn man en ik echt slikken. Wat nu? We hadden alles op de rit en leidden een heerlijk rustig leventje. De kinderen, toen 18 en 16 jaar oud, zouden nota bene binnen een aantal jaren het ouderlijk huis verlaten, en nu begonnen we weer van voren af aan!?
Maar we hadden geen keuze. Dat klinkt negatief en alsof ons kindje ongewenst was, maar dat is zeker niet het geval. Ongepland, dat wel. Maar na de eerste schrik zeker niet ongewenst.
Ja, ons hele leven stond dat eerste half jaar na dit schokkende nieuws op zijn kop, maar wat een feestje is het om onze kleine Leo erbij te hebben. Hij is nu 2 jaar oud en het is het grootste cadeautje dat we hadden kunnen wensen. Wat scheelt is dat mijn lieve dochter en zoon engelen zijn gebleken. Zij hebben zo geholpen in het hele proces. Leo heeft niet 1 vader en moeder, maar 2 vaders en moeders. Zo begaan als de oudste twee met hun broertje zijn, is hartverwarmend. Zoals ze ons gesteund en geholpen hebben eveneens. Dat heeft alles zoveel makkelijker gemaakt.
Of er nog eentje bijkomt? Nee, dat dan weer niet. Voor de zekerheid heb ik bij de keizersnede meteen gezegd dat ze de boel mogen afsluiten, dus die kans is uitgesloten. Denken we.
Maar, als we een ding geleerd hebben door de komst van Leo: zeg nooit nooit. De wonderen zijn de wereld nog niet uit…
Lees ook: Man doet zwangerschaptest en blijkt zwanger (maar de grap krijgt een naar staartje).
Ik wilde me laten steriliseren, maar dat stuitte op weerstand
