Als je zelf kinderen hebt ga je je eigen ouders met terugwerkende kracht waarderen
Als kind heb ik er nooit bij stil gestaan dat vader of moeder zijn misschien wel de meest zware taak is die er bestaat.
Dat ik mijn ouders ’s nachts uit bed liet komen voor de borst of een fles, een vieze luier, een nat geplast of ondergespuugd bed, een enge droom; natuurlijk.
Dat er iedere ochtend een ontbijtje op me stond te wachten, brood in mijn trommeltje zat en er een warme maaltijd ’s avonds op tafel stond (waar ik standaard over klaagde); vanzelfsprekend.
Dat mijn moeder thuis met thee en koekjes stond te wachten als ik terugkwam van school; ik wist niet beter.
Dat ze me als een taxi rondreden van school naar vriendinnetjes naar trainingen en wedstrijden; heel normaal toch?
Dat we op vakantie gingen; logisch.
Dat ze me de kans hebben gegeven om me te ontwikkelen, om naar school te gaan, om te studeren; ‘ja, jullie willen dat ik niet in de goot beland!?’.
Dat ik ze zorgen heb gegeven en slapeloze nachten heb bezorgd; ‘jullie wilden graag kinderen’.
Dat ik ze een klein fortuin heb gekost; dat hoort gewoon bij het ouderschap.
Dat ze me troostten als ik verdrietig was, altijd aandachtig naar mijn verhalen (boeiend of niet) luisterden, corrigeerden, aanmoedigden, motiveerden, hielpen, steunden, altijd klaarstonden met (ook al vond ik dat destijds niet altijd zo’n) goedbedoelde adviezen en me een stabiele en liefdevolle basis hebben gegeven; nooit bewust bij stil gestaan.
Maar nu wel, nu ik zelf kinderen heb en dagelijks schommel tussen óf ’s avonds mijn ogen niet meer open kunnen houden van moe(der)heid óf een slapeloze nacht vol kopzorgen. Het besef is er nu dubbel en dwars: ouderschap is een behoorlijk pittige en verantwoordelijke bezigheid. En waar ik vroeger nog wel eens kon denken ‘als ík later kinderen heb, doe ik het hélemaal anders’, hoop ik nu dat ik ook maar een klein beetje kan tippen aan het ouderschap van mijn ouders.
Meer onthullingen van ouders:
Mijn zoon is niet meer welkom bij zijn oppasmoeder
