Op de vingers getikt door de zorgverzekaar
Onze leuke kraamverzorgende José van Det deelt wekelijks met ons wat er in haar om gaat. Helaas is deze blog wat minder vrolijk vanwege de druk van de zorg verzekering. De zorgverzekeraar heeft haar namelijk op haar vingers getikt.
Boos
Ik ben boos, verdrietig, verward… Boos omdat ons mooie vak om zeep geholpen wordt! Verdrietig omdat ik op deze manier mijn vak niet meer kán en wíl uitvoeren! En verward omdat ik niet weet hoe we dit probleem moeten oplossen!
Ik zal bij het begin beginnen: Toen ik van de middelbare school kwam, zo’n 35 jaar geleden, wilde ik de kraamzorg in. Dat wilde bijna elk meisje dus dat ging het niet worden.
Jaren later, via omzwervingen ben ik alsnog de kraamzorg ingerold en ik voelde me gelijk op mijn plek! Dit was mijn vak!
Ik heb bij verschillende grote landelijke én kleinere bureaus gewerkt. Van 250 medewerkers tot alleen ik.
We hadden alle tijd voor baby en mama
Vijf jaar geleden ben ik overgestapt naar een kleiner bureau, dat precies het soort kraamzorg leverde, dat ik wilde geven. Toen ik daar begon waren we maar met een klein hecht groepje en langzaam aan werden we wat groter, maar we bleven een hecht team. We hadden tijd voor de moeders, tijd voor de observatie van de baby’s, tijd voor de begeleiding van de borstvoeding en tijd voor de overige gezinsleden. We gaven ‘zorg op maat’, liepen zo nodig een stapje harder, deden soms een extra dingetje. Kortom: ouders blij, wij blij.
Op onze vinger getikt
Totdat we door de zorgverzekeraars op onze vingers werden getikt.
Doordat we bekend stonden als kraambureau waar we één-op-één en 49-uurs zorg leverde én een goede naam in de regio hadden, wilden veel aanstaande ouders kraamzorg bij ons en dat was lastig want zóveel zorgen konden wij niet doen met ons team.
De zorgverzekeraar verplichte ons echter alle zorgaanvragen aan te nemen, want iedereen heeft recht op zorg!
En daar ben ik boos om! Doordat wij méér zorgen aan moeten nemen dan waar wij de capaciteit voor hebben kunnen wij niet meer de zorg leveren die wij gewend waren te geven. Aandacht voor borstvoeding; hoeveel voedingen kun je observeren of begeleiden in een half dagje? Hoeveel begeleiding in de zorg kun je geven in een half dagje? Hoe kun je de gezondheid van moeder en kind in de gaten houden in een half dagje? Hoe kun je de rust in het gezin brengen in een half dagje?
En dat alles twee of misschien wel drie keer per dag!
Verdrietig en uitgeblust
En verdrietig ben ik om het feit dat ik, en waarschijnlijk wel meer van mijn collega’s, dat helemaal niet gaan trekken…Wij willen allemaal met veel liefde en aandacht ‘onze’ gezinnen verzorgen, want dat is onze passie! Maar als wij meerdere gezinnen per dag moeten verzorgen en deze niet de zorg kunnen geven die wij ze willen geven, dan zullen we vroeg of laat uitgeblust raken en de kraamzorg vaarwel zeggen…Als ik daar aan denk word ik héél verdrietig!
En verward ben ik door het feit dat ik snàp dat iedereen recht op zorg heeft, maar dat het zó niet kán, en ik weet de oplossing niet…
Nu ik dit zo schrijf, met tranen in mijn ogen, hoop ik dat er bij de hoge heren/ dames van de zorgverzekeringen iemand opstaat, met zijn vuist op tafel slaat en zegt: “Dit werkt niet, het moet anders, en daar gaan wij nú voor zorgen!” Want zij zijn in mijn ogen, de enige die dit kunnen!
José van Det
