Het is niet niks, zo’n samengesteld gezin
Het is niet niks, zo’n samengesteld gezin
Twee jaar geleden zijn de vader van mijn kinderen en ik gescheiden. De koek was op. Dat klinkt misschien alsof we er heel makkelijk over gedaan hebben, maar niets is minder waar. We hebben samen jaren voor ons huwelijk en gezin gevochten, we zijn in therapie geweest en we wilden niets liever dan ons samenzijn in stand houden. Niet alleen voor onze kinderen, maar ook voor onszelf. Er waren ook geen ruzies of zo, de koek was gewoon op. En de kruimels erbij.
Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en hoe verdrietig het me nog steeds maakt, het is beter zo. Zelfs voor de kinderen. Zo jong als ze zijn (7, 5 en 4), ze voelen gewoon dat er een spanning weg is gevallen. Een spanning die continue door ons gezin stroomde. Mijn ex en ik gaan hartstikke goed om met elkaar, beter dan de laatste jaren van ons huwelijk, en dat is denk ik ook de reden waarom de kinderen er vrede mee hebben. Ze zien en voelen dat het beter is zo voor iedereen, ook voor hunzelf. Of misschien weten ze wel gewoon niet beter omdat ze nog zo jong zijn…
Mijn ex heeft een nieuwe vriendin. Een heel lief en leuk mens, ik had me geen leukere ‘stiefmoeder’ voor mijn kinderen kunnen wensen.
En ik heb sinds een klein jaartje ook een nieuwe vriend, waar ik echt enorm gelukkig mee ben, waar mijn kinderen het goed mee kunnen vinden, en hij heeft zelf ook 2 kinderen uit een eerdere relatie en dat zijn ook twee grote schatten.
Klinkt fantastisch, nietwaar?
Maar waarom voelt het dan niet zo? Hoe verliefd ik ook ben, ik kan niet berusten in dit nieuwe geluk. Het is alsof ik het niet verdien. Ik maak mezelf gek met het idee dat het gezellig moet zijn. Waarom blijf ik geforceerd mijn best doen als we met z’n allen samen zijn? Blijheid, vrijheid. Iedereen moet leuk met elkaar overweg kunnen en als er tussen de kinderen van mijn vriend en mijn kinderen woorden vallen, dan steekt dat als een mes door mijn hart en doe ik mijn best alles meteen te sussen en ontspannen te krijgen, terwijl ik mijn eigen kinderen in onderlinge ruzies met elkaar het ook gewoon samen laat uitvechten. Na mijn mislukte huwelijk wil ik zo ontzettend graag dat deze relatie wel werkt en dat het geluk er vanaf straalt, maar ik wil gewoon te graag denk ik.
Laatst zijn we voor het eerst een weekje met elkaar op vakantie geweest. Ik vond het de hel. Het voelde verre van vakantie. Ik was aan het einde van de week doodop, had wallen tot aan mijn onderkaak, stond de hele tijd onder hoogspanning. Wat natuurlijk ook niet het gewenste effect had op mijn vriend. Die begint zich inmiddels af te vragen of we wel samen verder moeten gaan als het me zoveel energie en stress kost. Terwijl ik er niet aan moet denken om uit elkaar te gaan.
En ik weet het, ik heb nog mazzel dat iedereen met elkaar overweg kan, want ik weet dat het ook heel anders kan zijn.
Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik jullie schrijf. Ergens werkt het al een beetje therapeutisch om het eens op papier te zetten. Het maakt mijn eigen rol in ieder geval wat inzichtelijker. Misschien hoop ik op erkenning. Misschien hoop ik dat iemand mij gerust kan stellen of van advies kan voorzien.
Misschien ook een interessant ervaringsverhaal om te lezen:
Bij elkaar blijven voor de kinderen.
