Mogen we aan jullie voorstellen: Tessa en “Freddy”!
Tessa is moeder van Willem. Tijdens de zwangerschap van Willem kreeg Tessa het hellp-syndroom, en dat bracht op z’n zachtst gezegd behoorlijk wat zorgelijke momenten met zich mee. Gelukkig is Willem inmiddels een heerlijke dreumes van 2 jaar en het gaat super goed met hem: hij ‘doet’ alles volgens het boekje.
Tessa heeft vanaf het moment dat ze opgenomen werd in het ziekenhuis een dagboek bijgehouden, en wij zijn heel blij dat ze dat wil delen. Iedere week houden we je op de hoogte van haar ontroerende, emotionele, maar toch grappige updates vol informatie. Het begon allemaal op…
20 december 2014
Lieve allemaal,
Hierbij een eerste update vanuit het AMC.
We zijn inmiddels alweer bijna twee weken verder na het constateren van mijn zwangerschapsvergiftiging (of beter medisch gezegd: pre-eclampsie i.c.m. hellp-syndroom) en het is tot nu toe echt een rollercoaster geweest met veel ups & downs.
De grootste up is natuurlijk dat onze kleine man (werktitel: Freddy) nog altijd veilig in mijn buik zit en nu 28 weken oud is. Toch een stuk gunstiger dan de 26 weken waarmee wij binnenkwamen. Al is onze Freddy nog steeds erg klein, hij groeit gelukkig goed door (vandaag geschat op ‘al’ 990 gram) en 28 weken schijnt qua ontwikkeling van een prematuurtje ook een mijlpaal te zijn. Heel fijn dus!
De situatie is op dit moment dat er per dag aan de hand van ctg’s (hartfilmpjes baby: heeft hij het nog wel naar zijn zin daarbinnen?) en echo’s (is de navelstrengdoorbloeding nog voldoende om hem genoeg zuurstof en voedsel te geven?) bekeken wordt of de baby die dag wel of niet gehaald gaat worden. Dat zal dan sowieso via een keizersnee gebeuren.
De gynaecoloog gaf ons maandag nog maximaal 4 dagen, maar vandaag waren de uitslagen van de onderzoeken wonder boven wonder een stuk positiever zodat wij er stiekem vanuit gaan dat onze Freddy er een paar dagen ‘bijgekocht’ heeft (en in dit stadium geldt nu eenmaal: elke dag is er één). Het lijkt er dus sterk op dat Freddy nu al de boeken ingaat als een medisch wonder 😉 Verder heb ik mijn tweede (en tevens laatste) sessie longrijpingsinjecties gehad. Daar heeft de kleine vanaf nu nog twee weken baat bij als hij ter wereld komt en moet gaan ademen (zijn longetjes zijn immers nog niet helemaal klaar voor deze grote boze wereld).
Daarnaast wordt mijn conditie goed in de gaten gehouden (om mijn bloeddruk omlaag te krijgen word ik dagelijks volgestopt met medicijnen en mijn bloedwaarden van lever en nieren worden goed gecheckt). Positief feit is dat ik me na een paar erg beroerde dagen met infuus om epileptische insulten (jakkes) tegen te gaan, fysiek eigenlijk erg goed voel. De artsen waarschuwen ons echter wel dat het ziektebeeld erg onvoorspelbaar is en dat het binnen een paar uur om kan slaan met alle gevolgen voor moeder en kind van dien. In dat geval zal er dus ook onmiddellijk actie ondernomen moeten worden.
Ik krijg nu dus minimaal 50 keer per dag de vraag van de artsen en zusters (die allemaal te lief zijn overigens) of ik dé symptomen al heb en of ik de kleine nog wel voel bewegen (alsof die kleine tukphoet niet af en toe een dutje mag doen). Stress!! Ik wil niet zeuren en zeker geen klager zijn, maar in dit geval gelden andere prioriteiten. Ik meld het zekerheidshalve dus zelfs maar als ik kriebel heb aan mijn grote teen. Verder spreek ik onze kleine Badr Hari bemoedigend toe als hij zijn moeder een flinke trap verkoopt.
Tot slot wil willen wij jullie ontzettend bedanken voor al jullie hartverwarmende berichten, kaartjes, heerlijke zelfgemaakte maaltijden, verse sapjes, cadeautjes, tijdschriften en de mooie kerstversiering om mijn kamer op de H3 Zuid een beetje op te vrolijken in de koude natte dagen voor kerstmis.
Het doet ons goed!
Liefs, Tessa
