Gaia: “Er is geen realistische voorbereiding op het grote avontuur van het moederschap”
Er is denk ik geen realistische voorbereiding op het grote avontuur van het moederschap. Tijdens de bevalling ben je overgeleverd aan de krachten der natuur, en wellicht geldt hetzelfde voor het moederschap.
Nu had ik me er geen duidelijke voorstelling van gemaakt, dat heeft ongetwijfeld iets geholpen. De eerste weken zijn zwaar, dat zal niemand ontkennen. We hadden geen geluk met de kraamhulp. Ze bleef maar de hele dag tegen me aanpraten, kwam naast me op bed liggen als een soort hartsvriendin en vergat soms dingen die qua zorg belangrijk waren. Het toppunt was dat ze op de rand van mijn bed zat te huilen omdat ze het zo zwaar had met de overgang. Ik slaakte altijd een diepe zucht als ze weer wegging, mijn partner Maarten ook. We durfden haar niet weg te sturen omdat zij al een vervanging was van de eerste kraamhulp, een christelijke vrouw die erg zuur keek toen bleek dat we niet getrouwd waren. Achteraf had ik toch liever haar zuurpruim gezicht om me heen gehad dan dat constante gebabbel, maar dat is “een koe in de kont kijken” zoals mijn oma vroeger zei.
Ik had de week voor de bevalling al nauwelijks geslapen en daarna was het niet veel beter geweest, de wond van de keizersnede deed erg veel pijn en lopen ging nog niet zo goed. Ik moest veel huilen, maar dat scheen erbij te horen. Achteraf heb ik eigenlijk continue al mijn depressieve buien en de vele tranen verklaard door het slaapgebrek, de (voor mij) traumatische bevalling en de grote verandering in ons leven. Na 3 maanden kwamen we best in een fijn ritme, onze zoon Liam was de rust zelfe en bleek erg makkelijk. Ik sliep regelmatig nachtjes op de bank om bij te slapen en de werkzaamheden in de buitenwereld begonnen langzaam weer op gang te komen.
Ik heb geen idee waar de fabel van de roze wolk vandaan komt, ik ken niemand die dit zo heeft ervaren. Mijn eigen situatie voelde continue zwaar en donker en het leek steeds erger te worden. Het was rond die tijd dat de woedeaanvallen begonnen, schuimbekkend raasde ik door het huis heen om achteraf vaak kleine dingen. Na de enorme woedeuitbarsting kwam standaard een huilbui gevolgd door een diepe schaamte en schuldgevoel. Deze cirkel bleef zich maar herhalen, en het werd steeds grimmiger. Wat was er met me aan de hand? Wanneer hield dit constante drama eens op?
Ik ging naar mijn huisarts en zij dacht aan een post partum depressie en ik besprak met haar de mogelijkheden. Ze stuurde me door naar een psycholoog die veel ervaring had met post partum problematiek, we gingen een EMDR traject doen en ik heb daar veel aan gehad. Ik besloot ook kritisch naar mijn voeding te kijken en ondersteunende vitamines te gaan zoeken. Rhodiola bleek erg goed te werken om de piek van het donkere gevoel af te halen, samen met hoge dosering magnesium en vitamine D. Via lange zoektochten op internet kwam ik daarna bij een (voor mij) nieuw fenomeen: oxytocine schade. De klachten die erbij stonden kwamen erg overeen met wat ik zelf ervaarde. Toen ik er dieper indook bleek dat het officiële bureau dat bijwerkingen registreert (Lareb) zoveel dezelfde klachten heeft ontvangen dat zij graag willen dat de bijwerkingen benoemd worden bij aanvang van de behandeling. Bij een aantal groepen op Facebook zaten duizenden vrouwen met dezelfde klachten. Na zoveel herkenning heb ik me bij een homeopaat laten “ontstoren” van de oxytocine en lidocaine.
Het duurde best een tijdje voordat het langzaam beter werd, het grote verschil was het benoemen van mijn probleem en het actief hulp zoeken van alle mogelijke kanten. Zoals met elk obstakel in het leven, was de acceptatie de start van mijn eigen genezing. Na 5 maanden ging langzaam het licht weer aan en was het vervreemde gevoel met mezelf weg. Het is lastig aan te wijzen wat nu exact mijn diagnose is geweest, maar voor mijn gevoel was het juist de combinatie van therapieën die zo heilzaam bleek.
Als ik nu terugblik op het hele verhaal en al die obstakels die overwonnen moesten worden dan zie ik heel helder wat het me heeft gegeven: een diepere, wellicht ook sterkere, zelfliefde. Als alles donker is om je heen, of je ligt daar op een ziekenhuisbed, of je voelt je alleen en somber terwijl alles leuk hoort te zijn: het enige dat je kan doen is in een soort overgave komen en vertrouwen dat je de weg naar jezelf weer terug gaat vinden. Om in een overgave te komen is accepteren je belangrijkste instrument. Ik zei tegen mezelf: het is nu gewoon shit, en zo zal het nog even blijven. Dat gaf een bepaalde opluchting, omdat het dan even niet anders hoefde te zijn. Zodra mijn eigen weerstand tegen de status quo wegging, werd het meer leefbaar.
Het is niet zo dat mijn hele ervaring nu ineens fantastisch is geworden, het blijft een stom verhaal. Maar ik kan wel eerlijk zeggen dat ik terugkijk met een glimlach en trots ben op mezelf, mijn partner en ons mooie zoontje.
Gaia heeft ook heel open en eerlijk geschreven over haar zwangerschap en de bevalling. Zie hier haar openhartige verhalen:
Gaia’s openhartige en ontroerende zwangerschapsverhaal (deel 1)
Gaia’s bevallingsverhaal: ‘Ik gleed uit over mijn eigen vruchtwater’
