Annemie voelde na de geboorte niets van moederliefde voor haar zoontje

Alles veranderde op die ene dag, toen ik 34 weken en 1 dag zwanger was. Mijn vliezen braken spontaan, zonder enige aanleiding. Na een korte en relatief voorspoedige bevalling was hij daar, onze zoon! Omdat ik zes weken te vroeg bevallen was stond alles en iedereen paraat. Kinderartsen, kinderverpleegkundigen, een couveuse, slangetjes en een monitor. Maar ondanks zijn vroeggeboorte deed hij het fantastisch. Hij mocht daarom heel even bij mij liggen voordat ze hem meenamen naar de neonatologie.

Daar lag hij dan, met zijn blote kleine lijfje van 2400 gram, bovenop mij. En ik voelde.. niets. Behalve dat ik het heel bizar vond dat dit kleine wezentje uit mij kwam. Ik voelde me verdoofd. Alle positiviteit en kracht die ik had tijdens de zwangerschap en de bevalling vloeiden uit mij weg. Ze namen onze zoon mee naar de neonatologie. En daar lag ik. De nageboorte moest nog volgen. Hoe ging ik dit laatste stukje van de bevalling in vredesnaam nog doorstaan?

Ik was niet in staat om te plassen, dus kreeg ik een katheter. Ik was niet in staat om te douchen, maar er was een lieve verpleegster die mij van top tot teen heeft gewassen. Eigenlijk was ik in staat tot niets. Zelfs slapen lukte niet. Telkens werd ik volledig in paniek wakker. Uiteindelijk kreeg in een slaappil. In de ochtend werd ik gewekt door mijn vriend. “Kom, we gaan naar onze zoon”.

Beng, dat kwam even binnen: ‘oja, ik ben bevallen, ik heb een kind!’ Het enige wat ik wilde was met rust gelaten worden. Ik was moe, had pijn. Maar ik was ineens moeder. En dan ook nog eens zes weken te vroeg. De dag voor de bevalling had ik zelfs nog gewerkt! Ik kon het niet rijmen.

De tijd dat onze zoon op de neonatologie lag was heel moeilijk. Niet omdat hij het niet goed deed, integendeel, hij ontwikkelde zich boven verwachting goed. Maar ik bleef het ingewikkeld vinden. Hield ik wel van hem? Knuffelen met hem vond ik eng, verschonen en aankleden durfde ik pas na een aantal dagen onder de vleugels van de verpleging. Ik voelde me een nietsnut, een klungelige ontaarde moeder. Het was zo akelig.

Na twaalf dagen neonatologie zouden we onze zoon mee naar huis mogen nemen. Het was dag elf. Inmiddels was ik enigszins gewend aan het idee dat dat kleine mannetje bij ons hoort. Mijn vriend en ik gingen thuis slapen, wilden uitgerust zijn voor de grote dag. Middenin de nacht werd ik wakker omdat ik hevig aan het bloeden was en er een plas bloed op het matras lag. Ik stond op. Het bloed liep langs mijn benen en drupte op de grond. Het was een nachtmerrie. Ik heb mijn vriend wakker gemaakt en 112 gebeld. De ambulance kwam en tegen die tijd was ook het bloeden minder geworden, gelukkig. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht.

Daar lag ik weer. Na een aantal checks leek alles in orde. Mogelijk was er een stukje van de nageboorte achtergebleven in mijn baarmoeder. Dat had mijn lichaam er inmiddels uitgewerkt. Na een infuus, iets te eten en slaap knapte ik wat op. Onze zoon kon mee naar huis! Maar ondertussen was mijn voorzichtige positiviteit en het vertrouwen in mijn lijf en mezelf als moeder weer volledig naar het nulpunt gezakt.

Eenmaal thuis met onze zoon voelde ik me weggerukt van mijn vrijheid, ik voelde me gevangen in mijn eigen huis. Als er dolenthousiast kraambezoek kwam voelde ik me alleen maar nóg slechter. Hoe konden ze dat kleine, hulpbehoevende mensje zo adoreren? Het liefst wilde ik weg, de tijd terug draaien naar hoe mijn leven eerst was.

Ondertussen was mijn vriend al die tijd onze rots in de branding. Hij stond ten alle tijde klaar voor onze zoon en voor mij. Nooit heeft hij mij wat verweten, of er vervelende opmerkingen over gemaakt. Daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.

In de weken die daarna volgden ben ik met sommige mensen in mijn omgeving gaan praten over hoe ik me voelde. Ik werd extra in de gaten gehouden door de verloskundigenpraktijk. Ik voelde me gesteund. Op een gegeven moment merkte ik dat de mist in mijn hoofd langzaam begon weg te trekken. Het feit dat ik durfde toe te geven dat het moederschap me naar de keel vloog in plaats van mij op een roze wolk te zetten, was helpend. Ik probeerde niet te streng voor mezelf te zijn, maar mezelf de tijd te geven.

Uiteindelijk kon ik elke dag dat ik met mijn zoon samen was beter accepteren en er soms zelfs even van genieten. In de maanden erna groeide mijn gevoel voor hem naar een magisch gevoel van onvoorwaardelijke liefde. Inmiddels is hij 5 jaar en zou ik hem niet meer uit mijn leven kunnen denken! Mijn grote kerel die mij moeder heeft gemaakt. Met heel mijn moederhart houd ik van hem.