Mijn vader scheert zijn billen
Mijn man en ik hebben 3 kinderen. Drie heerlijke, lieve, bijzonder luidruchtige kinderen met veel lol in het leven. En wij hebben op onze beurt veel lol mét de kinderen en óm de kinderen. Een zegen dus…. 99% van de tijd. Want hoe ontwapenend de levendigheid, fantasie en eerlijkheid van kinderen ook is, soms, heel soms weten ze het voor elkaar te krijgen dat je toch héél eventjes heel stiekem met weemoed terugdenkt aan de tijd zónder kinderen. Of in ieder geval aan de tijd dat ze nog niet konden praten. Een tijd zonder schaamte.
Ik denk aan een wandelingetje met de kinderen door het dorp. Lopende langs een – eerlijk is eerlijk – behoorlijk gezette mevrouw, roept er één net wat te hard “Zo hé! Moet je kijken mam, die mevrouw is ècht héél erg dik”. Mijn hoop dat deze mevrouw slechthorend zou zijn en deze mededeling aan haar voorbij was gegaan, werd de grond in geboord toen zij antwoorde “Ja, had ik maar niet zo veel moeten snoepen”. Of die keer dat een vriendinnetje langskwam met een mooie, grote, gele bos bloemen. ”Mam, jij vindt gele bloemen toch echt de lelijkste die er bestaan?”. Pijnlijk.
De meest recente uitspraak? In de kleedkamer van het zwembad. Waar ik samen met moeders van school, buurtgenoten en vele andere bekenden druk bezig was onze kinderen weer in de kleren te krijgen, roept mijn kind uit het niets: “MIJN VADER SCHEERT ZIJN BILLEN!”. Daar werd de kleedkamer even stil van. “Too much information” hoorde ik ze denken. En ter verdediging van mijn man kan ik jullie ook nog eens verzekeren dat er nog nooit een scheermes aan zijn billen te pas is gekomen. Maar ik bedacht me dat dit weerwoord waarschijnlijk niet het gewenste effect zou hebben, eerder averechts effect. Dus ik heb het er maar bij gelaten.
Wat bezielde mijn ‘schatje’ dan zoiets te zeggen? Mijn kind zelf gooit het op humor, ik gooi het op een rijke fantasie en ik vrees voor mijn man dat de aanwezige ouders ontwapende eerlijkheid als de reden zullen zien.
Wat de echte reden ook moge zijn, mijn man is of hij wil of niet met dank aan zijn kind weer even op de kaart gezet. En eerlijk gezegd heb ik er eenmaal thuis best smakelijk om gelachen. Benieuwd of dat ook zo zal zijn als ík binnenkort het lijdend voorwerp ben van weer zo’n mooie uitspraak waar alleen kinderen mee weg kunnen komen…
