Maken wij aso’s van onze kinderen?
*** ingezonden bericht ***
Ik volg jullie al een tijdje, lees de blogs en verhalen op jullie website en lees daarbij vaak met grote verwondering de reacties op de betreffende onderwerpen. Misschien ben ik van een andere generatie, maar ik sta versteld van het feit dat tegenwoordig in de opvoeding alles maar om het kind draait en de ouders zichzelf een ondergeschikte rol lijken aan te meten. Natuurlijk en vanzelfsprekend gaat het welzijn van een kind boven alles, maar ik ben echt van mening dat de zaken tegenwoordig volledig te ver doorgetrokken worden.
Zo zou een baby tussen ouders in moeten slapen, bepaalt een baby het volledige dagritme, mag een kind alleen nog maar op zachte, lieve toon terecht gewezen worden (om over de corrigerende tik maar niet te spreken, want daarvoor moet je tegenwoordig echt aan de schandpaal), en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat is er mis met ouders die bepalen hoe en wat er wanneer gebeurt? Ouders moeten toch degenen zijn die regels maken en grenzen stellen? Niet de kinderen. Ouders zijn toch degenen die de kinderen moeten leren zich uiteindelijk te kunnen handhaven in de grote-mensen-wereld? Want daar worden ze niet gespaard hoor! En daarin hebben ze met andere mensen te maken en zullen ze zich moeten leren aanpassen, in plaats van dat iedereen zich aan hun aanpast.
Ik stond van de week in de speelgoedwinkel en toen stond er een moeder met kind voor me in de rij. Het meisje heeft niet overdreven een kwartier lang stampij lopen maken omdat ze met de lift naar beneden wilde, terwijl er een brief op de lift hing dat hij alleen voor invalide mensen bedoeld was. De moeder van het betreffende kind bleef maar rustig herhalen “ja, ik vind het ook stom, maar het mag niet”, waardoor het meisje zich natuurlijk alleen maar gesterkt voelde en blééf dreinen, zeuren, schreeuwen, tot grote irritatie van de hele rij wachtenden. Maar moeder greep niet in. Dan vraag ik me oprecht af “is zo’n meisje daar nou mee geholpen?”. Regels zijn regels, en daar heeft ze zich maar aan te houden. Toch? Daar had de moeder dat meisje op moeten wijzen! En daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen, want je zult de rest van je leven nog moeten geven en nemen. Tenminste, als we het een beetje gezellig willen houden met elkaar. Anders maken we toch asociale mensen van kinderen?
Ouders moeten grenzen en regels stellen. Er is niets mis met ouderlijk gezag. Sterker nog, het is je plicht als ouder. Kinderen varen het beste bij regels, grenzen en duidelijkheid. Ouders hebben de ervaring die kinderen nog niet hebben en zo mag je er dus vanuit gaan dat ouders beter weten wat goed is voor een kind dan een kind zelf (en dan heb ik het dus wel over de kleintjes hè, niet de half-volwassenen).
Wetende dat er heel wat boze reacties zullen komen van ouders die het hier absoluut niet mee eens zullen zijn, ben ik toch benieuwd naar de meningen van jullie lezers. Dus gooi hem er maar in hoor! Ik wacht de reacties graag af.
