Ik mag mijn kleinkinderen niet zien
Ik mag mijn kleinkinderen niet zien
Mijn man en ik hebben een dochter. Ze is nu 35 en is al zo’n jaar of tien samen met haar vriend Jochem. De eerste keer dat we Jochem ontmoette, vond ik hem aardig. Hij kwam rustig op me over en hij was overduidelijk dol op onze dochter Esther. Al na een aantal maanden merkten mijn man en ik dat hij wel wat jaloerse trekjes had en nogal bezitterig was. Hij bepaalde of ze wel of niet naar een familiebijeenkomst kwamen en je zag dat hij bepaalde hoe laat ze naar huis gingen. Allemaal trekjes die ik niet leuk vond om te zien, maar ik hield – en mijn man ook – wijselijk mijn mond.
Totdat Esther ons een keer wilde spreken om iets belangrijks te bespreken. Ze vroeg ons of we Jochem en haar geld konden lenen. Ze zaten enorm krap en maakten zich zorgen over de rekeningen die betaald moesten worden. We begrepen niet helemaal waar het mis was gegaan, want in onze ogen hadden ze allebei een prima baan, maar omdat Esther ons enige kind is en we het bedrag prima konden missen, vonden we het goed.
Wat er toen gebeurde heeft ons hele leven veranderd: in plaats dat Jochem ons bedankte voor de steun, reed hij nog geen week later in een nieuwe auto rond. Wij geloofden onze ogen niet. Wij dachten geld te lenen omdat ze omhoog zaten, maar blijkbaar viel dat allemaal wel mee en vond Jochem het nodig om een nieuwe auto aan te schaffen. Zonder na te denken belde ik Esther op en vertelde wat ik er van vond. Ik kon me niet meer inhouden en ik floepte alles er uit wat mij in de afgelopen jaren aan hem stoorde. Esther hing op en 2 dagen later lag er een brief op onze mat: ze wilde voorgoed het contact verbreken. Zij hield van Jochem en dit kon ze me niet vergeven, het geld zou ze in de loop der tijd terugstorten, maar verder wil ze geen contact meer.
Dit is inmiddels vijf jaar geleden. In al die jaren heeft ze telefoon nooit opgenomen, nooit op berichtjes gereageerd en de keren dat ik haar of Jochem spontaan tegen het lijf liep, draaiden ze hun hoofd om en weg waren ze. Het verdriet is niet te omschrijven, en zeker niet nu ze ouders zijn geworden van een tweeling: een jongen en een meisje. Ik moest het via via horen en ook dat het met het jongetje – mijn kleinzoon – niet goed ging vlak na geboorte moest ik via de tamtam horen. Ik heb kaarsjes gebrand tot ik erbij neer viel en dit via brieven en appjes aan ze laten weten. Een keertje heb ik een reactie gekregen: “we zijn inderdaad ouders geworden, maar voor ons zijn jullie geen opa en oma”.
Niks doet meer pijn dan dit. Twee kleinkinderen hebben die je niet mag zien en waarschijnlijk weten zij ook niet van ons bestaan. Ik weet op welke crèche ze zitten en soms wandel ik langs in de hoop ze buiten te zien spelen.
Hopelijk zullen ze ooit bijtrekken en lieve Esther, mocht je dit lezen, weet dat mama en papa zielsveel van jullie houden!
