Een boodschap van Mireille, kraamverzorgende met een gevoelig punt

Van aardig naar kattig

Ik kan wel zeggen: ik ben écht heel aardig. Privé, maar zeker in mijn werk als kraamverzorgende. Zelfs als ik vervelende controles wil doen bij een kraamvrouw die daar even geen zin in heeft lukt het me om met een vriendelijk doch dwingend grapje de dame in kwestie op haar kraammatrasje in bed te krijgen. Er is echter één klein dingetje wat mij inwendig in een split second doet veranderen in een kattige zuster. Mag ik uitleggen waarom?

De kneep

Toen ik 17 jaar geleden mijn eerste kraamgezin binnenstapte was mijn derde zoon 3 jaar en ik was een jonge moeder. Ik stond net als de ouders middenin het verse moederschap. Het geboortejaar van de kraamvrouw was ongeveer die van mijzelf, en ik sprak van moeder tot moeder als ik tips en adviezen gaf. De jaren gingen rap voorbij en geboortejaren van de kraamvrouwen staan vandaag de dag steeds verder af van de mijne. Ik realiseer me steeds vaker dat wanneer ik een jong huishouden binnenstap, het lijkt op die van mijn oudste zoon. De kraamvrouw en haar partner zouden mijn kinderen kunnen zijn. En daar, lieve mensen, ligt de kneep.

Als ik glimlachend binnenkom vraagt de verse vader regelmatig: ‘Wilt U koffie?’ En daar is het: ‘U’. Hij leek zo aardig, die gast. Maar als hij ‘U’ blijft zeggen gaat dit een hele nare week worden! Hoe goed opgevoed ze ook zijn: Ik kan er niet tegen. ‘U’ en ‘mevrouw’ klinken alsof ze uit respect voor mijn leeftijd (lees: oude vrouw) naar me moeten luisteren. Dat naar me luisteren zou soms handig zijn maar…noem me geen ‘mevrouw’! 

De les

Echt, kinderen. Als je volgend jaar 50 wordt voel je je alsof je 35 bent. Luister maar naar de oude zuster, en denk aan me over vijftien jaar. ?