Kraamverzorgende bij twee verstandelijk beperkte ouders
De meest bijzondere ervaring van kraamverzorgende José van Det.
Na 17 jaar in de kraamzorg heb ik een hoop gezinnen op weg mogen helpen. Veel daarvan waren leuk, sommige wat minder maar het merendeel vervliegt in je geheugen…Maar soms kom je in een gezin waarbij je weet, deze ervaring vergeet ik nooit meer, dít is de reden dat ik de kraamzorg in ben gegaan.
Dat was bij een gezin met verstandelijk beperkte ouders. Als ik wel eens hoorde over verstandelijk beperkte mensen met een kinderwens zat ik altijd een beetje tussen ‘het moet niet mogen’ en ‘wie ben ik om daar over te oordelen’ in.
Ik besloot er zonder oordeel in te gaan (wat ik eigenlijk altijd probeer, ook nadat ik wat achtergrond informatie van kantoor heb gekregen). Ik vond het lastig om hoogte te krijgen van de beperking van beide, maar kwam er achter dat er wel veel behoefte aan sturing was. Zij werden door verschillende instanties begeleid en gedurende de week kwamen deze ook polshoogte nemen. Ik heb daar veel uren en lange dagen gemaakt maar had er alle vertrouwen in dat het met wat hulp van buitenaf wel goed zou komen. Natuurlijk zouden er moeilijke momenten komen! De ‘ik ben twee en ik zeg néé’ fase is met een IQ van 200 al een uitdaging! Maar ik geloofde in hen! De JGZ, waar ik die week erna even langs ging om te evalueren, had er minder vertrouwen in! Zij waren er die morgen namelijk nog langs geweest en zagen dat de baby aan de borst lag, terwijl hij een volle luier had…Ik werd hier heel boos om, omdat ik de moeders juist leer dat: als de baby hele erge honger heeft, je hem beter eerst kan laten drinken en daarna verschonen. Tenzij de poep onder zijn oksels uitkomt natuurlijk!
Ze bonden wat in, maar vertelde wel dat in 95% van de gevallen de baby uit huis geplaatst wordt.
Ik hoopte natuurlijk van niet. Mijn leven ging weer verder en het ene gezin na het andere gezin kwam voorbij.
Op zekere dag liep ik in de supermarkt en daar kwam een klein meisje met een kinderwinkelwagentje uit een van de paden gehuppeld. Ze keek me aan en begon gezellig tegen mij te kletsen dat ze boodschapjes aan het doen was. We stonden gezellig te kletsen toen haar vader verscheen, die kraamheer!!! Ik vroeg hem hoe het ging en complimenteerde hem met zijn mooie, lieve en sociale dochter. Ik verliet de supermarkt met een grote glimlach op mijn gezicht, die er de hele verdere dag niet meer af ging! Dit gezin had het gered en zou het gaan redden. Met de juiste hulp, oké, maar samen. Want zeg nou zelf, is liefde en aandacht niet het belangrijkste in het leven? Ik vind van wel.
Ik ben blij dat ik dit gezin op weg heb mogen helpen en dat ik, elke keer dat ik aan dit gezin denk, weer een brok in mijn keel krijg, want wat was dit een gezin met een gouden randje!
