Kraamtranen
Voor iedereen die nog nooit is bevallen, alvast een voorbereiding: zo rond de vierde dag na je bevalling begin je spontaan te grienen en je hebt geen idee waarom.
Je hormoonpeil zakt als een baksteen naar beneden, de stuwing komt op gang en de kloven zijn in je tepels gesprongen. Soms huil je van geluk, soms van verdriet, soms omdat je je ineens realiseert wat voor zware verantwoordelijkheid er nu op je rust en soms omdat je partner zijn sokken naast de wasmand heeft gegooid.
Ik kan het me nog heel erg goed herinneren bij ons eerste kindje. Ik denk ook dat dat de heftigste keer is geweest, wat misschien ook wel logisch is bij de eerste. Ik zat thuis (vrij logisch overigens) een paar dagen na de bevalling en mijn prachtige zoontje lag heerlijk in de box naast me. De bevalling was goed gegaan, iedereen was blij en we werden overdonderd met cadeau’s, taarten, bloemen, kaarten en bezoek. Het was echt een feestje. En toch zat ik die ene avond op de bank met dat lieve mannetje naast me en begon ik te huilen. Mijn man kwam op dat moment net thuis van zijn werk en schrok zich dood. Hij dacht natuurlijk dat er iets vreselijks aan de hand was, hoewel ik -eerlijk is eerlijk – weleens vaker om de page-reclame een traantje heb weggepinkt, maar oké: dit leek erger. Toen ik door mijn tranen heen vertelde dat er echt niks met de baby aan de hand was en ook niks met mij (los van mijn labiliteit), maar dat ik moest huilen omdat ik nu al bang was voor later. Wat nou als hij later geen vriendjes krijgt. Mijn man begon spontaan te lachen en vroeg zich hardop af of ik wel helemaal in orde was en waar ik dit ook alweer op had gebaseerd. Natuurlijk moest ik zelf toen ook lachen en was ik blij dat ik het op mijn hormonen mocht gooien. Wat een gekke dingen zeg, die hormonen. Inmiddels 9 jaar later ben ik blij dat de tranen voor niks zijn geweest en heeft zoonlief gelukkig vriendjes genoeg!
