FENNA: twee jonge kinderen die ik niet zal zien opgroeien
Het verhaal van een jonge moeder die ernstig ziek is en haar twee jonge kinderen niet zal zien opgroeien.
Vier jaar geleden trouwden Pieter en ik. Op een prachtige dag met al onze familie en vrienden erbij beloofden we elkaar eeuwige trouw, in voor- en tegenspoed. Wie had toen kunnen bedenken dat de tegenspoed zo snel zou komen. Niemand, dat bedenk je namelijk niet.
Na ons huwelijk was ik vrij snel zwanger van een tweeling, het mooiste wat me ooit is overkomen. Het waren natuurlijk – zoals bijna iedere zwangerschap van een meerling – best zware maanden. Ik had de dikste toeter ooit, voelde me eigenlijk continu moe en had overal pijntjes. De bevalling was enorm pittig, maar daarna had ik de schattigste mensjes van de wereld in mijn armen. We moesten nog even in het ziekenhuis blijven, maar al snel mochten we naar huis. Het was best aanpoten. Pieter heeft een enorm drukke baan, dus de nachtvoedingen en het niet willen slapen van de kleintjes, werd op den duur ontzettend zwaar. Ik ging me maar slechter en slechter voelen, dacht bijna dat ik een burn-out had en heb nadat ik er veel te lang mee heb doorgelopen toch maar de dokter gebeld.
Ze dachten dat ik moe was
Zodra ze horen dat je moeder bent van een tweeling, dan hoor je ze al denken dat het enige medicijn wat extra slaap is, maar gelukkig mocht ik toch langskomen. Ik drong aan en uiteindelijk werd ik uitgebreid onderzocht. Ervan uitgaande dat ik bloedarmoede, Pfeiffer of iets anders in die richting had kreeg ik dramatisch bericht: het was eierstokkanker, ook wel the silent killer genoemd. Kanker!? Dat kan helemaal niet, ik ben hartstikke jong en heb twee baby’s om voor te zorgen. Kanker krijgen mensen die oud zijn, of mensen die ik niet ken, maar IK? Dit was een van de heftigste momenten die ik ooit heb meegemaakt. Je denkt niet aan jezelf, maar alleen maar aan die kleine, lieve mensjes die mij nog zo lang nodig hebben.
We zijn direct begonnen met behandelen. Ik sprak mijzelf toe dat ik beter moest worden, want doodgaan is geen optie voor de onze tweeling. Ik heb gevochten en gevochten, maar helaas is onlangs duidelijk geworden dat ik nooit meer beter word. De kleintjes zijn te jong om dit aan te vertellen en Pieter wil er gewoonweg niet over praten. Van een vriendin heb ik een mooi voorleesboekje gekregen over doodgaan en daar zal ik toch aan moeten gaan.
Kapot van verdriet
Ieder moment dat ik die hoofdjes zie ga ik kapot van verdriet. Wat nou als ik ze straks niet meer kan troosten als ze gevallen zijn, wie moet juichen als ze straks scoren met voetbal, hun eerste rapport krijgen, hun eerste verkering en aan wie moeten ze straks alles vragen? Pieter is een schat van een man en ik hoop dat hij straks vader en moeder tegelijk kan zijn. Voor nu kan ik niks anders doen dan herinneringen opschrijven, foto’s inplakken en ze ontzettend veel knuffelen. Hoewel ik blijf hopen op een wonder, is het leven soms oneerlijk… Ik zal mijn kinderen niet zien opgroeien.
FENNA
Lees ook:Leven, dood, verdriet, blijheid
Als zwanger worden niet zo makkelijk gaat
