Is dit kind wel van mij?

Is dit kind wel van mij?

Soms vraag ik me af of een van mijn kinderen bij de geboorte misschien is omgewisseld. Hoe is het mogelijk dat een voorbeeldige zoon heb: doet alles wat ik vraag –sterker nog, ik hoef hem niet eens wat te vragen-, brengt braaf zijn bordje naar de keuken, leest boek na boek, doet zelf zijn huiswerk, is beleefd naar ouders van zijn vriendjes, trekt de kleren die ik voor hem koop braaf aan en ga zo maar door. Eigenlijk onmogelijk dat dit lieve wezentje uit mij is gekomen.  Mijn oudste dochter daarentegen (14 maanden jonger dan zoonlief) is uit ander hout gesneden: zij vindt eigenlijk dat wij ouders ons niet met haar moeten bemoeien, vindt al haar kleren stom, hangt briefjes op haar deur met teksten als: 3 x kloppen en dan hoor je wel of je binnen mag komen! Wil eigenlijk niet samen met mij oefenen met lezen, behalve wanneer bedtijd allang verstreken is en dan alleen op haar manier. Wat die manier inhoudt kan per minuut verschillen, want de ene keer wil ze dat we zin voor zin lezen, de ander keer bladzijde voor bladzijde en ik moet bekennen dat ik weleens een bladzijde zingend, rappend of met een Belgisch accent heb moeten voorlezen..

Gisteravond was het weer zover: madame had de kont in de krib. Ze was laaiend op me, want waarom moet ze altijd douchen als ík dat wil en mag ze nooit douchen als zíj dat wil. Ik denk niet dat ik jullie hoef uit te leggen dat ik het normaal vind dat je voordat je gaat slapen en zeker na een hockeytraining even doucht en ik het niet normaal vind  om tien minuten voordat de school begint nog uitgebreid onder de douche te stappen. Enfin..

Ik was natuurlijk weer de stomste moeder die ze ooit had gekend en ze wist me te vertellen dat ze vannacht had gedroomd dat papa en ik lekker puh in China woonden.

Zo denkt een peuter over zijn of haar ‘bezit’…

Ik haalde m’n schouders op en moest eigenlijk een beetje lachen. Nog voordat ik na kon denken of ze daadwerkelijk zou hebben gedroomd dat manlief en ik in China woonden en hoe de rest van haar leventje er zonder ouders uit moet hebben gezien in haar droom, komt zoonlief binnen. Blijkbaar had hij ons ‘gesprek’ opgevangen en begon: China ligt in Oost-Azië, toch mam? En weet je dat ik in mijn encyclopedie heb gelezen dat Europa en Azië samen soms ook Eurazië wordt genoemd. Wist je dat, mam? Ondertussen flipt puberella onder de douche dat het haar niet kan schelen waar China ligt, als wij er maar gaan wonen…

Zucht, zou dit het verschil zijn tussen jongens en meisjes of moet ik terug naar het ziekenhuis op zoek naar mijn echte kind?

Reageer op artikel:
Is dit kind wel van mij?
Sluiten