Ik weet niet wie de vader is
Ik schaam me er iedere seconde voor en de enige manier hoe ik er over kan praten is door het van me af te schrijven.
Ik heb een heerlijke relatie met mijn vriend en volgens mij zijn we elkaar al jaren trouw. Anderhalf jaar geleden besloten we de pil eruit te doen en voor een gezinnetje te gaan. Ik kon aan niks anders meer denken dan aan mijn eisprong en een dikke buik. Onze seks werd van tevoren gepland en ik moet eerlijk toegeven dat dat allemaal veel meer door mij kwam dan door hem. En daarom is het zo extra gemeen van mij.
Hij deed alles wat ik graag wilde, vrijde met me als ik zei dat het moest en als ik niet vruchtbaar was ging ik mijn eigen ding doen. Het ging me tegen staan, heel kinderachtig, maar ik vond het saai worden en ergens nam ik het hem kwalijk dat ik nog niet zwanger was. Complete onzin, want we waren nog maar een paar maanden zwanger en wie zegt dat het aan hem ‘lag’? Maar goed, op een avond ging ik met een vriendin een hapje eten. In dat restaurantje zat een oud collega van mij waar ik altijd ontzettend mee kon lachen. Op het eind van de avond kwam hij erbij zitten en we bleven maar wijn bestellen. Mijn vriendin moest op een bepaald moment de oppas aflossen en ik wilde nog even mijn wijn opdrinken. Dat werden er veel meer en toen het restaurant ging sluiten ben ik met hem mee naar huis gegaan.
Ik weet niet wat me bezielde, maar binnen no-time gingen we met elkaar naar bed en het was de meest heftige seks in tijden. Ik ben in zijn armen in slaap gevallen en mijn vriend stuurde ik een berichtje dat ik bij mijn vriendin bleef slapen. Hij heeft er nooit wat over gevraagd, maar ik ben als de dood dat dit ooit uitkomt, ik heb namelijk nog nooit bij haar geslapen, maar ik kan haar ook niet in vertrouwen nemen. Niemand mag dit weten. Toen ik een paar weken later over tijd was kreeg ik het helemaal benauwd. Ik wilde dit zo graag, maar nu wilde ik dat het niet zo was. Ik heb in mijn hoofd wel duizend keer terug gerekend, maar ik heb het met hem op de vijftiende dag van mij cyclus gedaan en met mijn vriend op dag elf en dertien. Ik heb besloten dit met niemand te delen, behalve mijn verloskundige. Ik heb haar direct in vertrouwen genomen en dit verhaal met horten en stoten verteld.
Gelukkig was ze heel lief en drukt ze me steeds op het hart dat ik me niet druk moet maken, want dat is niet goed voor de baby, maar ik ga kapot van schaamte als mijn vriend liefdevol over mijn buik aait, we over namen praten of wat dan ook. Ik weet niet of ik ooit ga laten testen of hij de vader is en wat ik dan met de uitslag zal doen als hij het niet blijkt te zijn weet ik al helemaal niet. Nog een paar maanden wachten en dan hoop ik een bekend, lief wipneusje van mijn vriend bij ons kleintje te kunnen zien, want ik moet er toch niet aan denken dat hij de vader niet is.
