Ik had een postnatale depressie

Ik had een postnatale depressie

Het was mijn eerste zwangerschap. Het had even geduurd voordat ik zwanger was, maar gelukkig was het toch gelukt. Ik voelde me prima tijdens de zwangerschap en volgens mij was ik niet overdreven hormonaal. Wel was ik af en toe onzeker of ik wel een goede moeder zou worden, maar ik denk dat iedere aanstaande moeder dat wel heeft.
De bevalling ging minder soepel. De ontsluiting ging langzaam en twintig uur besloten ze tot een keizersnee over te gaan.
Toen ik Mila in mijn armen had kreeg ik een raar gevoel. Ik vroeg de dokter haar weer over te nemen. Ik bleef een paar dagen in het ziekenhuis en mijn man hield al het bezoek af. Toen we naar gingen had ik alles behalve een blij gevoel. Was bang dat ik niet voor haar kon zorgen, kon alleen maar huilen. Ik hoefde dit kind niet.
Ik had een lieve kraamverzorgende die me alles wilde uitleggen, maar ik wilde liever dat zij dat deed.
Het ging steeds slechter met me, maar een postnatale depressie kwam niet in me op.
Ik was moe en wilde geen bezoek. En eerlijk gezegd kon ik geen geluksgevoel krijgen bij het zien van Mila.
De laatste dag van mijn kraamverzorgende was verschrikkelijk. Ik wilde niet dat ze weg ging en was als de dood dat mijn baby dood zou gaan. Heel tegenstrijdig, want de baby deed me eigenlijk niks. Ik werd totaal overspannen van het gehuil en voelde steeds druk op mijn borst.
Mijn man maakte zich zorgen en gaf dat aan aan de kraamverzorgende. Ze vond me inderdaad wel wat mat en vond dat ik veel huilde, maar ze dacht dat ik gewoon zo was.

Ze stond erop dat ik de huisarts zou bellen. Mijn huisarts is een vrouw en wist meteen wat er aan de hand was.
Met heel veel liefde en hulp ben ik begeleid en het gaat stukken beter. Soms heb ik nog wel een terugslag, maar die kan ik gelukkig herkennen. Bij een volgende zwangerschap word ik direct begeleid, want de kans is groot dat dit weer gaat gebeuren.

 

Mijn baby viel van de commode

Reageer op artikel:
Ik had een postnatale depressie
Sluiten