Het leven van een jongensmoeder
Ik ben de trotse moeder van drie zoons. Geen dochters voor mij. En ik kan met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik dat ook nooit als een gemis heb ervaren.
Niet dat dochters mij niet leuk lijken… Het lijkt me zeker (ook) leuk, ik heb alleen nooit een speciale voorkeur gehad voor een dochter. Ook niet speciaal voor een zoon eigenlijk. Ik vond het zwanger zijn al heftig genoeg en was daarom blij met alles wat eruit zou komen.
Maar dit alles neemt niet weg dat ik me nooit probeer in te denken hoe het zou zijn geweest als er wel een meisje tussen had gezeten. Zeker op het moment dat er een zoon met gordijn – inclusief gordijnrails – naar beneden komt zeilen. Of als ik zie dat de ze de wc-pot weer volledig ondergesproeid hebben. Of als ik naar de EHBO rijd voor een gebroken arm, pols of gat in het hoofd. Of laatst nog, toen ik zittend in de tuin (uit puur jeugdsentiment) een ketting van margrietjes aan het maken was – in mijn eentje, want mijn jongens wilden niet eens kijken naar dit kunststukje – en er een voetbal in mijn nek landde.
Ik denk dat de dynamiek in huis anders was geweest met een meisje. Ik denk ook dat er minder lawaai in huis was geweest. Minder stoeipartijen (die áltijd uitmonden in een gewonde of op zijn minst een huilpartij). Kleren die langer dan twee weken zouden overleven zonder gaten, scheuren en blijvende vlekken. Voor mijn jongens is een harde scheet echt de beste humor. Zou dat voor meisjes ook gelden? Er zouden sowieso meer tekeningen aan de muur hangen, van prinsessen en roze hartjes. En ik zou haren mogen vlechten.
Daar tegenover staat dat mijn technische skills aardig ontwikkeld zijn de laatste jaren: ik voetbal, maak oorlogsschepen van Lego, bouw de mooiste treinbanen (en vind het nog leuk ook). En jongens zijn zo lekker duidelijk. Is er ruzie, dan schelden en slaan ze er even lekker op los. Het probleem ligt direct op tafel en vijf minuten later zijn ze weer dikke vrienden. Geen wrok, geen naweeën; hoe lekker is dat?
Mijn missie
En die dochters komen vanzelf wel. Ik kan niet wachten tot de eerste met een vriendinnetje thuiskomt. Ik zal mijn jongens leren hoe ze het leukste ‘boyfriend material’ ever worden!
Of ik bang ben ze te verliezen aan de toekomstige schoonmoeders, omdat meisjes meer naar hun eigen moeder toetrekken dan dat jongens dat doen? Helemaal niet. Ik heb door mijn drie jongens een nieuw doel in het leven gekregen: ik word gewoon de leukste schoonmoeder die er bestaat, dan is er ook niets te verliezen. Laat die meisjes maar komen!
