Het leven met een dreumes
Het leven met een dreumes
Als ik mezelf soms bezig zie moet ik hardop lachen en bedenk ik me dat deze beelden ergens te zien zou zijn. Gegarandeerd een groot ‘vlog’succes en ook een goede anticonceptie voor mensen zonder kinderen. Mijn dreumes – nu 15 maanden – is natuurlijk mijn allerliefste schatje en ik kan geen seconde zonder hem, maar dat het een handenbindertjes is, is een redelijke understatement. Toch gek dat je sommige dingen gewoon weer vergeten bent als je kinderen ouder zijn, want nu ik onze kleinste zo bezig zie, komen er een hoop dingen terug van de andere kinderen die volgens mij geen haar beter waren. Wat was ik toch altijd jaloers op het dochtertje van mijn vriendin –die even oud is als mijn oudste zoon – die uren op dezelfde plek zat en zichzelf heel goed kon vermaken. Daar zat ik dan met haar koffie te drinken, waar zij inmiddels haar 3ekop op had, had ik werkelijk nog geen slok gedronken en zat ik op de grond met mijn zoon die zijn kont in de krib gooide. We hebben er natuurlijk altijd enorm om gelachen, maar stiekem verlangde ik naar een weekje, of nou een dagje, nou ja, een uurtje zou ik het al een feest vinden om een dreumes-ruil te doen. Koffie te drinken zoals jij dat wil en je niet telkens hapjes schuim aan iemand hoeft te voeren. Rechtop douchen zoals normale mensen dat doen en niet gebukt zoals ik, omdat zoonlief de douchedeur continu openduwt, omdat hij graag de douche in wil kruipen. Zo is naar de wc gaan ook een heel interessant dingetje geworden. Ik denk dat ik de wedstrijd ben het snelst en handigst plassen van heel Nederland. In ons huis zijn nu sowieso de wc-brillen altijd dicht, aangezien dreumes-lief niks leuker vindt dan met zijn handen in de wc te spelen. Zodra hij in de gaten heeft dat de wc-bril open gaat snelt hij erheen en probeert van alles in de wc te gooien -het liefst tussen mijn benen-. Tegelijkertijd heeft hij de wc-rol te pakken en is de rol in een mum van tijd volledig uitgerold. Mijn (kinderloze) bezoek zal af en toe ook wel denken als ze de zelf opgerolde wc-rollen zien hangen, maar ja, ooit zullen ze het begrijpen. En is het niet de wc-pot zelf, dan heeft hij wel de wc-borstel te pakken. Voor een moeder met smetvrees zijn dit de ergste momenten ooit, want goorder kan ik het me niet bedenken. Het begrip ‘handen wassen’ is bij ons nu ‘armen wassen’ geworden. Als we eenmaal zijn aangekleed (lees: als ik hem in de allerbizarste houtgreep leg en hem na 3 pogingen zijn kleren weer uit te trekken, eindelijk heb aangekleed) en beneden zijn we helaas nog niet klaar. Het ontbijt klaarzetten voor de oudste 3 en onszelf gaat ook niet meer zoals het normaal gesproken ging. Ieder kastje of laatje wat opengaat daar is hij als de kippen bij en probeert hij met zijn schattige tengeltjes iets uit te pakken. Ik dacht dat ik best alert was, maar toch is het hem al wel eens gelukt om een pot pindakaas of een bord in duizend stukjes te gooien. Zodra het tafeldekken niet meer boeiend is en ik denk dat hij zichzelf aan het vermaken is, had ik beter moeten weten. Hij is even stil? Als ik me omdraai is hij de prullenbak aan het leeghalen, heel leuk dat hij sinds kort weet of de deksel opengaat. De resten van het avondeten van gister liggen op de grond en voor de honderdste keer deze week pak ik stoffer en blik en veeg het op. Het probleem is dat hij enorm veel publiek heeft. De oudere kinderen hebben het niet meer als hij zoiets doet, waardoor mijn strenge ‘NEE’ totaal wegvalt tussen het geschater van de rest. Wanneer je denkt dat hij alleen maar spullen uit de prullenbak haalt heb je het mis, ik heb al een paar keer mijn telefoon, lepels, sleutels of zijn eigen duplo uit de prullenbak mogen vissen. Ik moet er steeds om lachen, want hoe kun je hem dit kwalijk nemen. Hij ziet ons de hele dag spullen in de prullenbak gooien, de douchedeur opendoen, laatjes opentrekken, alleen die armen in de wc weet ik niet van wie hij dat heeft…
Lees ook:
