Het ideale leeftijdsverschil tussen je kinderen

Het ideale leeftijdsverschil tussen je kinderen

Een paar maanden na de bevalling van ons eerste kindje was ik alweer in verwachting van nummer twee. 14-en-een-halve-maand zit er tussen nummer 1 en 2. Vrienden met al oudere kinderen vroegen zich af of ik mijn verstand was verloren om twee kinderen in zo’n korte periode te krijgen. Het leek mij -dacht ik toen- wel handig. Als je toch op moet omdat hij wakker is, kan je maar meteen op zijn voor twee kinderen. Kun je geen kant op met je kleintje, dan kun je maar beter helemaal geen kant op kunnen door er twee om je heen te hebben. Gewoon even een paar jaartjes je verstand op nul en gaan met die banaan.  Zo leek dat in ieder geval. Het ware af en toe pittige tijden. Hoogzwanger van nummer 2, terwijl nummer 1 net z’n eerste stapjes zet. Regels als niet bukken, niet tillen en rustig aan doen tijdens je zwangerschap bestonden niet. Als ik een lekkere wandeling wilde gaan maken en meneer halverwege geen zin meer had, moest ik toch terug, met dreumes in mijn armen, het liefst nog een beetje tegenstribbelend tegen mijn dikke buik aan. Hij had geen idee natuurlijk. Ook niet toen hij steeds z’n schoentjes uittrok en naar de andere kant van de kamer gooide en ik er achteraan mocht op handen en voeten, ook niet toen hij alleen door mij de trap op wilde worden getild en naar bed worden gebracht.

Toen de baby was geboren vond hij er niks aan. Wie is dat nare wezen dat de aandacht en tijd van mijn moeder opeist? Dat liet hij ook graag merken. Tijdens het borstvoeden van nummer 2 deed hij alles wat normaal niet mocht. Ging in de open haard zitten om zo vies mogelijk te worden, gooide met speelgoed –onze dochter kreeg op dag 3 van haar leven al een speelgoedtelefoon tegen haar hoofd gegooid- en als dit allemaal niet lukte duwde hij zijn zusje gewoon bij mij weg. Iets ondernemen was in de eerste jaren niet makkelijk in te plannen. Ze wisselden overdag hun slaapjes af en met twee hele kleintjes doe je niet alles ‘zomaar’ even. Het was af en toe even doorbijten.

Zo was de ervaring met nummer 4 totaal anders. Hij is een echt nakomertje, scheelt 4, 7 en 8 jaar met zijn zussen en broer. Voor een moeder is dit ideaal. Hij is voor niemand een concurrent, iedereen keek uit naar zijn komst, ze maken ruzie om wie hem mag vasthouden, de oudste twee kunnen soms even ‘oppassen’ of helpen en de baby wordt 24/7 vermaakt door onze kinderen of de kinderen die hier spelen.

Maar wat is nou ideaal? De oudste twee die elkaar afmaakten in hun eerste levensjaren, maar nu altijd een maatje hebben. Die op school maar een klas schelen waardoor ze allemaal dezelfde vriendjes hebben, ze elkaar kunnen helpen met hun huiswerk, op het schoolplein samen spelen, dezelfde interesses hebben? Of een nakomertje waar het hele gezin dolgelukkig van wordt, waarbij iedereen een beetje helpt, alles wat hij doet om gelachen wordt. Maar waardoor ik nog wel 4 jaar langer op de basisschool, de zwemles, voetbal of schaakles rondloop. Waardoor sommige uitstapjes of vakantie belemmerd worden, omdat ‘de baby’  dan niet mee kan. Dat nu weeeeer de stopcontacten beveiligd moeten worden, de vazen en kaarsjes hoog worden gezet en de traphekjes voorlopig nog niet wegkunnen?

Ik heb geen idee wat ideaal is, maar voorlopig ben ik dolgelukkig met mijn 4 mafkezen: of ze nu groot zijn of klein!