Het bevallingsverhaal van Rianne: 51 uur, maar wat is het de moeite waard geweest!
Het bevallingsverhaal van Rianne is geen milde ervaring geweest. Rianne wil haar ervaring graag delen, omdat ze wil laten zien dat een bevalling die niet zomaar vanzelf gaat, niet per se een slechte ervaring hoeft te zijn. En daar zijn wij haar dankbaar voor.
De 40 weken gepasseerd
Yes, de 40 weken gepasseerd! Eigenlijk had ik verwacht dat onze zoon al in week 37 zou komen, want hij lag al weken zo diep ingedaald dat ik het gevoel had dat hij er zo uit zou vallen. Helaas maakte hij bij het passeren van week 40 nog steeds geen aanstalten om ons in levende lijve te ontmoeten. Als je sinds week 37 al verwacht dat het elk moment kan beginnen en de 40 weken zijn voorbij, dan duurt het wachten echt lang! Ik werd steeds chagrijniger en sliep ondertussen al weken super beroerd.
Het begin: lichte weeën
Na 40 weken en 4 dagen word ik ‘s ochtends om 7 uur wakker van lichte weeën. Super blij (toen nog wel) maak ik mijn man wakker. De weeën waren nog zwak en goed op te vangen. Ze kwamen ongeveer elke 10 minuten. Dit ging de hele dag door tot 16.00 in de middag. Toen werden ze regelmatiger en wat steviger. Overigens vond ik het nog steeds goed te doen, maar ik moest ze nu wel echt weg gaan zuchten. We vroegen ons nog af of het vandaag nog ging gebeuren! Dat hij pas 2 dagen later geboren ging worden wisten we toen gelukkig nog niet. Voor we de nacht in gingen heb ik de verloskundige nog gebeld om te zeggen dat het begonnen was en al de hele dag wel bezig was. Dan wist ze dat we haar waarschijnlijk snel zouden gaan bellen.
Slapen onmogelijk
Zodra we in bed lagen werden de weeën vrij heftig en kwamen ze elke 3-4 minuten. Ik kon er niet van slapen, want elke keer als ik wegdoezelde kwam er weer één opzetten. Om 2 uur in de ochtend dan toch maar de verloskundige gebeld. Toen ze kwam en constateerde dat ik nog maar op 1 cm zat was ik wel een beetje teleurgesteld, maar ze zei dat de eerste fase wel lang kon duren. Nou, dan nog maar even proberen om te slapen! Dat slapen ging helaas niet, want de weeen werden steeds pijnlijker. Om 11 uur kwam ze terug. Ondertussen was ik best wel moe. De hele nacht niet slapen eiste wel zijn tol.
Ontsluiting in slakkengang
De weeën werden ook steeds pittiger en ik zag er de lol ook niet bepaald meer van in. Toen ze om 11 uur nog steeds 1 cm constateerde zakte de moed me echt in de schoenen! Hoe kon dat na al die uren dat ik weeën had?! Ik was tenslotte vanaf de eerste wee al 28 uur bezig! Behoorlijk teleurgesteld pufte ik de weeën vervolgens maar weer weg. Toen ze weg was kwam ik in een weeën storm terecht. Ik kon ze staand, liggend en zittend op een gegeven moment echt nauwelijks meer wegpuffen. Om 15 uur zei ik tegen mijn man dat hij NU de verloskundige moest bellen. Ik dacht dat het nu echt opschoot en ik wilde ook weten dat ik dit niet voor niks deed. Het schoot tenslotte al die tijd al niet op met de ontsluiting. Om 16 uur was de verloskundige terug. Ze zag toen ze binnenkwam meteen hoe ik er aan toe was. Terwijl ze ging voelen zei ze al dat dit goeie en stevige weeën waren voor de laatste fase. Even was ik blij! Maar toen kwam de conclusie dat ik nog maar op 2 cm ontsluiting zat. Dit klopte niet, mijn weeën kwamen niet overeen met de ontsluiting. Ik werd dus naar het ziekenhuis gestuurd.
Het ziekenhuis
Na 34 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. Ik wilde het zonder medicatie doen, tenzij het medisch noodzakelijk zou worden. De verloskundige heeft me gelukkig overtuigd dat een ruggenprik echt een goeie zet zou zijn, want het kon nog heel lang duren en ik zou compleet uitgeput raken (wat met persen natuurlijk niet handig is). De ruggenprik was snel gezet en de ontsluiting werd om 19 uur weer gecheckt. In 3 uur tijd was ik van 2 naar 3 cm gegaan. Mijn vliezen werden gebroken in de hoop dat dat nog wat zou doen. Helaas, 2 uur later nog steeds 3 cm. Tijd voor medicatie!
De ruggenprik
Wat een verademing was die ruggenprik. Eindelijk even rust en met de katheter was ik ook heel blij, want ik moest de laatste weken steeds elke 30 minuten naar de wc. De medicatie werkte niet en werd steeds opgehoogd. Ondertussen voelde ik de weeën wel weer ondanks mijn ruggenprik, maar de scherpe pijn was er gelukkig af. Hoe dan ook, mijn ontsluiting ging door de medicatie op top snelheid, 0,5 cm per uur…. Die nacht kon ik ook niet slapen. Constant liepen er mensen binnen en ik was zo gespannen! Gelukkig was iedereen heel lief en ben ik super geholpen.
Persdrang
Om 6 uur in de ochtend, 47 uur na de start, voelde ik onwijs veel druk. Die baby moet eruit riep ik! Ik zat toen op 8-9 cm, dus mocht nog niet zoveel doen. Toen ben ik 3 uur lang in een roes geraakt. Alle weeen heb ik weggedrukt, zonder te persen. Je kon alles tegen me zeggen, maar ik reageerde nergens meer op. Om 9.05 uur kwam het verlossende woord! Ik mocht persen! Toen heb ik even heel hard gehuild van ontlading, het einde was eindelijk in zicht!
Angst voor complicaties
Na 45 minuten persen ging de hartslag van de kleine heel snel achteruit. Na een klein bloedonderzoek door middel van een sneetje op zijn hoofd bleek dat hij het benauwd had. Ik kreeg nog één kans om hem er zelf uit te persen, anders zouden ze mij inknippen en hem met de vacuümpomp halen. Dat laatste wilde ik echt niet als kers op de taart. Ik zette alles op alles en heb hem er toen gelukkig zonder hulp uitgeperst!
Jaaa, hij is er!
Om precies 10 uur in de ochtend werd onze mooie zoon geboren. Wat een prachtig mannetje werd er op mijn buik gelegd. Hij liet zich gelukkig meteen horen. Hoe cliché het ook klinkt, die bevalling van 51 uur was ik zo weer vergeten en ik zou het zo nog 20 keer doen. De liefde die je er voor terug krijgt is echt onvoorwaardelijk.
Ben je geïnteresseerd in meer ervaringsverhalen? Lees dan ook:
Reageer op artikel:
Het bevallingsverhaal van Rianne: 51 uur, maar wat is het de moeite waard geweest!
