Ik heb nu al heimwee
Sinds een jaar of 2 word ik een paar keer per jaar overvallen door een gevoel van heimwee. Om precies te zijn na iedere schoolvakantie.
Waar ik toen de kinderen nog een jaar of 5, 4 en 1 waren meerdere malen in gedachten heb overwogen de vakantietermijn van 6 weken aan te vechten bij de regering – destijds in mijn ogen zeker weten door kinderloze mensen bedacht – zit ik nu met een knoop in mijn maag, omdat ik mijn monsters zo mis nu ze weer hele dagen naar school moeten.
En heus niet dat we alleen maar hoogtepunten met elkaar beleefd hebben de afgelopen vakanties:
- 20 uur achter elkaar in de auto zitten vraagt best wat aanpassings- en incasseringsvermogen (op de drukste dag van het jaar met de rest van noordelijk Europa richting Zuid-Europa koersen was achteraf gezien ook niet zo slim),
- slapeloze nachten omdat er eentje een dubbele oorontsteking had,
- een kind die met z’n hoofd door de glazen deur liep,
- en niet eens echt last, maar zeker ook niet least: een avondduik die nogal wat paniek veroorzaakte omdat we er te laat achter kwamen dat er blauwalg in het betreffende meertje aanwezig was,
Been there, done it… kunnen we volgend jaar allemaal missen.
Maar stuk voor stuk geen onoverkomelijke zaken en gelukkig véél minder zwaar wegend dan alle nieuwe, bijzondere, (ont)spannende en leuke ervaringen en belevenissen van de afgelopen vakantie:
- het feit dat we de 20 uur durende autorit zonder kleerscheuren, blauwe plekken, ruzies en deuken overleefd hebben,
- de prachtige bergwandeling die niet alleen wij – de ouders – leuk vonden, maar ook de kinderen wel konden waarderen,
- de gelukzalige smoeltjes als ze met hun vriendjes en vriendinnetjes aan het genieten zijn in het zwembad,
- het feit dat ik weer eens een boek kon lezen. Ook al waren het maar een paar pagina’s per leessessie, omdat er om de minuut iemand aan je bedje staat met de vraag ‘Mag ik wat eten?’ (met 3 kinderen komt die vraag gemiddeld 5 keer per uur), ‘Wil je een spelletje doen?’, ‘Kun je die steen in het water gooien zodat ik hem kan opduiken?’, ‘Kom je zwemmen?’, ‘Kun je me insmeren?’, ‘Ik heb honger’, ‘Mogen we iets lekkers?’, ‘Wat lees je?’, ‘Waar gaan we zo naartoe?’, ‘Waar is mijn handdoek?’, ‘Mogen we op de iPad?’, ‘Mogen we een ijsje?’,
- de oudste die door een rode mier werd gestoken (je denkt nu ‘Die had in het rijtje hierboven moeten staan!’, maar nee, het stond namelijk – gek genoeg – op zijn bucket list om door een rode mier gestoken te worden…
- de oprechte dankbaarheid als ze op de terugweg zeggen ‘Dit was echt de allerleukste vakantie ooit’ (iedere keer weer),
- en heel veel quality time met de hele familie samen: oma, opa, ooms, tantes, neefjes, nichtjes… wat een feestje was dat!
Ik ga het allemaal missen, zowel de hoogtepunten als de wat minder hoge punten, en kijk nu al uit naar de volgende vakantie, inclusief volop tijd met mijn monsters.
Ben blij dat ik geen politica ben en niets aangevochten heb. Stel je voor dat ik zomaar ineens een succesje had geboekt en voor elkaar had gekregen dat de vakantieduur korter gemaakt zou worden…
