HappyMetDown – deel 2: Vertrouwen

Meet onze gastblogger HappyMetDown!

HappyMetDown is 36 jaar oud en leeft al 16 jaar samen met de vader van hun 2 lieve kinderen: een zoontje en een dochtertje met het syndroom van Down.

HappyMetDown zal ons meenemen in haar leven en al haar ervaringen waar je als moeder van een kindje met een beperking tegenaan loopt.

 

Wat een angst en verdriet voelde ik toen bleek dat onze dochter Downsyndroom heeft. Ik heb zelf ooit in de gehandicaptenzorg gewerkt, daardoor riep ik altijd dat ik een kindje met Down nooit weg zou kunnen laten halen.

Maar toen ons meisje dan toch echt Down bleek te hebben, werd ik in gedachte achtervolgd door het beeld van een groep waar ik had gewerkt met oudere, stramme, niet pratende mensen met Down.

Zou ze ooit leren lopen? Of zou ze altijd stilletjes in de hoek van de kamer zitten? Konden we ooit nog wel op vakantie? Maar ik vroeg me ook af hoe mensen naar ons zouden kijken, zouden we altijd meelijwekkende blikken krijgen?

Toen ik tijdens een echo hoorde dat we een dochter verwachtten groeide bij mij een plaatje: grote broer en kleine zus… Onze dochter zou dan voor het eerst met vriendinnen naar de kroeg gaan en onze oudste zou dan met een groepje vrienden verderop in dezelfde kroeg een oogje in het zeil houden. ?

Of zoals een paar weken later, ik zat op de fiets en fietste achter een groepje van 3 meiden, jaartje of 13, en ineens voelde ik de tranen over mijn wangen rollen… deze simpele, gewone plaatjes, zou dit ooit voor mijn meisje kunnen???

Het voelde echt als rouw. Rouwen om een plaatje in je hoofd wat ineens bijgesteld moest worden.

Al die onzekerheden en ze was nog zo klein.

Omdat ze al met 32 weken geboren moest worden, moest ze uiteindelijk nog 5 weken in het ziekenhuis blijven.

Al in de tweede week zat de Downpoli-arts van het ziekenhuis aan ons bed op ons verzoek, we wilden graag info, een actueel beeld van Down. De arts vertelde ons het een en ander, wat ons gelukkig wat meer ademruimte gaf!

Kinderen worden tegenwoordig al vanaf jongs af aan begeleid door bijvoorbeeld een fysio of een logopedist.

Het feit dat er überhaupt een Downpoli-arts bestond was voor ons al een goed teken! Nog nooit eerder van gehoord! En ook nog eens in het ziekenhuis praktisch naast de deur!

Ze benoemde wel dat kindjes met Down vaak wat slapper zijn en voelen. Nou, onze dochter voelde helemaal niet slap! Wellicht iets pinniger dan de bedoeling flapte ik dat er dan ook gewoon uit. De arts (een schat van een mens overigens) gniffelde een beetje om mijn reactie en gaf aan dat moeders vaak wel goed aanvoelen hoe hun kind in elkaar steekt.

Eenmaal thuis voelde ze zo goed en ‘normaal’. Dat klinkt misschien een beetje gek… maar jeetje… ik had nog nooit een baby met Down gezien volgens mij… laat staan vastgehouden!

Wat voelde ik me toen trots en opgelucht!

Maar ik ben echt bang geweest! Zou ze die vroeggeboorte wel overleven, zou ze andere nare dingen oplopen of krijgen?

Door al die spanningen had ik continu het gevoel op scherp te staan. Bang dat ik dingen over het hoofd zou zien, zou missen en wat was dat vermoeiend!

Door therapie en doordat ik gewoon zag en merkte dat het goed met haar ging groeide het vertrouwen in ons meisje. Ze doet gewoon alles, alleen in haar eigen tempo. Als ik toen toch eens wist wat ik nu weet. Ze is vrolijk, knuffelig, innemend, heeft een prachtig koppie, is net zo ondernemend als haar grote broer en ze heeft een heerlijk pittig karaktertje! Ennn, ze weet iedereen, ook de vreemden op straat, allemaal om haar vingertje te wikkelen!

En uiteraard voel ik af en toe spanning over wat de toekomst ons gaat brengen. Zal ze ‘gewoon’ naar een reguliere basisschool gaan? En zo ja, welke? Zal ze zich goed duidelijk kunnen maken naar de buitenwereld?

Maar enorme trots en vertrouwen overheersen… ze hoort gewoon bij ons!!

Reageer op artikel:
HappyMetDown – deel 2: Vertrouwen
Sluiten