HAPPYMETDOWN – DEEL 3: TROTS
Meet onze gastblogger HappyMetDown!
HappyMetDown is 36 jaar oud en leeft al 16 jaar samen met de vader van hun 2 lieve kinderen: een zoontje en een dochtertje met het syndroom van Down.
HappyMetDown zal ons meenemen in haar leven en al haar ervaringen waar je als moeder van een kindje met een beperking tegenaan loopt.
De zwangerschap, bevalling en beginperiode van mijn oudste verliep zonder gekkigheid en alles verliep zoals je dat gewoon een beetje verwacht… Het was een beetje zoals ik het had gehoopt en verwacht: direct zwanger, geen tot weinig klachten, ik wilde graag thuis bevallen en dat gebeurde gelukkig ook met 41 weken en 2 dagen. Om daarna een relaxte kraamperiode in te gaan. Wat kon ik nog meer wensen!
Zo vanzelfsprekend ging de tweede zwangerschap niet. Het duurde 3,5 jaar om zwanger te raken, ik werd met 29 weken opgenomen vanwege erge groeiachterstand en ons meisje moest na een hele spannende periode met 32 weken geboren worden. De bevalling moest worden ingeleid (en mijn lijf bleek verrassend eigenwijs ? en stribbelde nog behoorlijk tegen) en het bleef gedurende de hele bevalling de vraag of haar hartje/lijfje dit wel aankon en of het geen spoed keizersnede moest worden.
Nou… ik kan je vertellen… dat voelt alles behalve relaxt en intiem maar vooral heeel erg medisch (er staat een heel team in je kamer klaar) en spannend!
Toen ons meisje toen ook nog het syndroom van Down bleek te hebben was echt alle vanzelfsprekendheid de deur uit!
Geen gezellige kraamperiode, maar mondjesmaat mensen uitnodigen. Alle spullen, zoals tassen, ringen en horloge moesten in een kluisje gelegd worden, handen moesten goed gewassen en ontsmet worden, en door een plastic bak naar je best afschrikwekkende (vanwege alle slangetjes, draadjes en monitoren) kleine kleine kindje kijken…
De vanzelfsprekendheid dat je kindje natuurlijk gewoon gaat eten en zitten, leert lopen en praten, naar regulier onderwijs zal gaan en later een baan zal krijgen, die is er dan behoorlijk af!
Waar mijn zoon met een jaar en een week los liep, durft mijn meisje dit met 2,5 jaar nog niet. Als je kindje net geboren is, klinkt dat best heftig en afschrikwekkend misschien. Dat is niet wat je verwacht!
Maaar gisteren probeerde ze ineens zonder aanleiding vanuit kruippositie te gaan staan! Nou, zo trots als een pauw kan ik je vertellen!! En dat komt waarschijnlijk omdat die vanzelfsprekendheid eraf is! Bij ons meisje gaat bij alles de vlag uit!! Bij alle mijlpalen denken we nu: “Wauww…kijk nou!!! Dit doet ze ook gewoon!!”. Daardoor voelt het veel grootser! Boeit mij het dat ze het een jaar later doet dan het gemiddelde kind… kijk wat ze doet!!!!
We hebben geleerd veel meer de kleine dingen te waarderen. Zowel bij haar als bij mijn zoon.
Het leven loopt soms anders dan je van tevoren kan bedenken, maar de mens lijkt gemaakt om daar ook weer mee om te gaan en er weer ‘gewoon’ het beste van te maken.
Trots, trots, trots!
