Happy met Down
Meet onze blogger HappyMetDown!
HappyMetDown is 36 jaar oud en leeft al 16 jaar samen met de vader van hun 2 lieve kinderen: een zoontje en een dochtertje met het syndroom van Down. Zij zal ons meenemen in haar leven en al haar ervaringen waar je als moeder van een kindje met een beperking tegenaan loopt.
Mijn eerste zwangerschap was ideaal! Direct de eerste maand zwanger, was wat misselijk in de eerste weken, maar niks extreems. Ik bleek zwanger van een jongetje, wat mijn vriend toch stiekem wel heel erg leuk vond. Verderop in de zwangerschap ook weinig kwalen…ideaal!
Uiteindelijk ben ik met 41+2 thuis bevallen; zo wilde ik nog wel een kindje! Oké, hij was wat aan de lichte kant (2880gr), maar deed het prima, dus daar kon ik niet zo wakker van liggen.
Toen onze knul 2 jaar was geworden begon het langzaam weer te kriebelen! Ik besefte mij maar al te goed dat de kans dat ik weer zo snel zwanger zou raken bijzonder zou zijn, dus hielden we wel ‘rekening’ met een jaar of anderhalf wachten. Dat werd uiteindelijk 3,5 jaar. Onverklaarbaar… van alles getest en uitgesloten… vreselijk is het om zo lang te moeten wachten als je zo naar iets verlangt!
Uiteindelijk raakte ik bij de eerste iui-poging zwanger!!! Wauw!!
Omdat onze oudste te licht was bij de geboorte wilde de verloskundige dat ik in de gaten zou worden gehouden met groeiecho’s. Dan zou ik misschien eerder met verlof moeten als ook dit kindje wat aan de kleine kant zou zijn.
Ik maakte me daar totaal geen zorgen om, had niet verwacht dat er iets geks uit zou gaan komen en voelde me heerlijk!
Er was een prima 20 weken-echo en alle groeiecho’s waren goed. We hadden er bij onze zoon voor gekozen geen nekplooimeting te laten doen, dus ook bij deze zwangerschap hebben we dat niet gedaan. We zouden nooit abortus kunnen plegen om Down en hoeveel mensen gebeurt dit nou?! En we verwachtten een meisje!!
Maar soms loopt alles ineens anders dan je van tevoren had kunnen bedenken…
Met 28 weken vroeg de verloskundige na een goede controle of ik nog aan het schrijven van een bevallingsplan had gedacht. Ik gniffelde een beetje, een bevalling loopt volgens mij nooit zoals je het opschrijft, dus ik voelde die behoefte niet zo. Nou, en daar was niks aan gelogen! Met 29 weken werd ik na een groeiecho (ik dacht dat dit de laatste zou zijn, aangezien ze tot dusver zo mooi op schema liep) direct opgenomen in Den Haag.
Ze had een zorgwekkende groeiachterstand! Direct kreeg ik longrijpingsprikken. En ik schoot behoorlijk in de stress, hier had niemand rekening mee gehouden!
Met 30 weken lag ik in het LUMC.
Daar bleek uit de vele echo’s dat ik een verouderde placenta had en het was de vraag hoe lang dat goed zou gaan… en met 32 weken was daar toch echt al onze dochter! Twee dagen hiervoor werd besloten dat ze buiten de buik beter af zou zijn en dat de bevalling zou worden ingeleid.
Wat een schok, ze zou op dat moment 1180 gram wegen. Zou ze het overleven? Zou ze hersenbloedingen krijgen? Zou ze infecties krijgen? Zou ze zelfstandig kunnen ademen? Wat een onwijs heftige periode was dit!
Máár, daar was ze! En ze huilde! Echt, wat een geweldig geluid is dat dan, want huilen is ademen! Ik mocht haar zelfs (tegen alle verwachting in) heel even vast houden! Wat een prachtig maar enorm klein meisje!
Na een uurtje of 2 mochten we bij haar op de nicu gaan kijken. Wat een klein dapper meisje! Wel heftig hoor, al die slangetjes en plakkertjes en piepjes. Onze oudste (toen 5) was met opa en oma naar het LUMC gekomen en mocht ook heel even komen kijken. Daarna wilden de artsen ons spreken en het zou beter zijn als onze oudste weer even naar opa en oma zou gaan, gaven ze aan. In dit gesprek werd hun vermoeden van Downsyndroom uitgesproken.
Bizar! Ik zag het ook echt niet! Maar ze had volgens de artsen wat kenmerken, dus zodoende werd haar dna getest. De uitslag zou een dag of 4 op zich laten wachten. Tot die tijd was ik naar kenmerken aan het speuren aan dat sterke, kleine, prachtige lijfje… zou het echt??
Zou ik haar wel mooi vinden? Hoe zou ze voelen? Hoe is het in vredesnaam om een verstandelijk gehandicapte dochter te hebben? Kunnen we ooit nog op vakantie? Zal ze ooit leren lopen en praten?
Wat hebben we onze zoon aangedaan?
De uitslag kwam… Down… boem!
Maar wat was ze toen al sterk! Ze verbaasde iedereen! En wat voelde ze goed! Ze mocht al na een week over naar het JKZ in Den Haag, heerlijk dicht bij huis.
Langzaam kwamen er ook uitslagen binnen; Down betekent namelijk ook wel een verhoogd risico op een heleboel andere zaken. Maar geen verhoogd risico op leukemie en haar hartje zag er goed uit; zo fijn!
En wat was ze mooi! En wat leek ze op haar broer! En ook op mij als ukkie! Zo fijn! Ze was niet alleen maar Downsyndroom… ze was gewoon echt ons meisje!! Anders dan we hadden verwacht en gedroomd… en geloof me dat ik daar best verdriet om heb gehad… maar ik was zo trots!!
Meer lezen van onze HappyMetDown blogger? Lees dan ook haar blogs:
Vertrouwen
Trots!
Angst voor de ziekte van je kind
Reageer op artikel:
Happy met Down
