Redactie
Redactie Gastblogger 5 sep 2018

Geen seks meer na de bevalling

*** ingezonden brief ***

 

Acht maanden geleden ben ik bevallen van een prachtige dochter. De bevalling was alles behalve prachtig, maar het resultaat is het mooiste wat mijn vriend en mij ooit is overkomen.

 

Mijn weeën begonnen middenin de nacht. Mijn vriend kwam net thuis van zijn late dienst en stapte het bed in toen ik wat krampen kreeg. Ik was meteen alert en mijn vriend die doodop was (hij had een heftige dienst gehad) stond ook meteen stijf van de adrenaline. We belden de verloskundigen en die zei dat ze er binnen een uurtje zou zijn (ze was toevallig net bij een vrouw die ook weeën had gekregen). Mijn weeën gingen al snel over in een weeënstorm en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Mijn vriend hielp me de weeën door, maar we waren allebei opgelucht toen de verloskundige er was, want dat gaf toch een wat geruster gevoel.

 

Ik bleek al een eind op weg te zijn, had al 5 cm ontsluiting dus we zijn toen snel naar het ziekenhuis gegaan. Eenmaal daar ging het hard, binnen een uur kreeg ik persdrang en ook al mocht ik nog niet persen van de verloskundige, kon ik het gewoon niet tegenhouden, met alle gevolgen van dien: een prachtige dochter én een totaalruptuur.

Mijn vriend ging bijna van zijn stokje. De verpleegkundige moest zich echt over hem ontfermen. De geboorte van onze dochter en het slagveld dat dat teweeg heeft gebracht viel hem nogal zwaar. Ik praat er nu luchtig over, maar het is mij ook zeker niet meegevallen. Dat moet ik wel eerlijk bekennen.

 

Alleen, nu zijn we acht maanden verder en mijn vriend en ik zijn sindsdien niet meer intiem geweest met elkaar. In het begin liet ik het maar. Ik dacht dat hij misschien wachtte op een seintje van mij om te laten weten dat ik er weer aan toe zou zijn en ik vond dat eigenlijk ook wel prettig. Maar na een maand of vier gebeurde er nog steeds niets. Niet eens een opmerking van zijn kant, terwijl hij normaal gesproken geen schunnige of toespelende opmerkingen schuwt. Na vijf maanden vond ik het wel goed geweest en vond ik het de hoogste tijd om een seintje te geven, in de veronderstelling dat hij daar op wachtte. Maar toen ik toenadering zocht wimpelde hij me weg met de reden dat hij werkstress had en moe was en er gewoon geen zin in had. Natuurlijk had ik daar alle begrip voor, maar in de maand daarna gebeurde er nog steeds niets.

 

Tijdens een vriendinnenavond vroeg ik aan mijn vriendinnen hoe dat bij hun ging of was gegaan, maar de meeste hadden toch wel binnen vier maanden weer seks gehad en dan waren het toch echt hun mannen die al langer zaten te pushen omdat zij er eerder klaar voor waren dan mijn vriendinnen. Naar aanleiding daarvan ben ik het gesprek aangegaan met mijn vriend, om te vragen of er iets was of dat hem iets dwars zat. Maar hij wilde er niet over praten – had er ook de balen van dat ik dit onderwerp überhaupt met mijn vriendinnen had besproken – en dus bleef het onbesproken.

Maar er werd verder ook geen move gemaakt en als ik al iets probeerde dan werd me duidelijk gemaakt dat hij er geen zin in had.

Wij wachten nog even!

Nu zijn we acht maanden verder en hebben we dus nog steeds geen seks gehad. Ik heb hem afgelopen weekend gevraagd of hij alsjeblieft gewoon eerlijk tegen me kon zijn en me kon vertellen wat er aan de hand is. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: hij heeft gewoon echt heel veel moeite met de bevalling, hoe het allemaal is gegaan, de schade die ik heb geleden en hij is gewoon bang om mij pijn te doen en kan het beeld van het slagveld maar moeilijk van zich afzetten.

Nou ben ik super blij dat het hoge woord er eindelijk uit is en dat ik in ieder geval weet wat er aan de hand is, ik was namelijk al bang dat hij misschien verliefd was geworden op iemand anders en had me al in mijn hoofd gehaald dat hij mijn buik met striae in blubbervet te onaantrekkelijk vond, maar hij heeft me beloofd dat dat niet het probleem is. Maar hij heeft dus wel eigenlijk een soort van trauma opgelopen naar aanleiding van de bevalling. Ik vind dat hij hulp nodig heeft om hier mee om te gaan. Ik opperde al een psycholoog, of therapie, als het moet relatietherapie, maar hij vindt dat onzin. Hij zegt dat zoiets alleen nuttig zou zijn als we in een relatiecrisis zouden zitten, maar niet voor zoiets als dit. Hij is van mening dat het vanzelf wel zal wegebben. Ik heb daar na acht maanden alleen niet zo veel vertrouwen in. Maar ik kan hem ook niet dwingen met iemand te praten. Hij wil er ook gewoon niet over praten verder en hij wil al helemaal niet dat ik dit met vriendinnen ga bespreken (en dat begrijp ik natuurlijk ook). Blijft de vraag: hoe gaan we hier dan wel een oplossing voor vinden?

 

De schrijfster van deze ingezonden brief wil graag anoniem blijven.

 

Ik ben fulltime moeder, maakt mij dat een inval-oppas voor werkende ouders?

Reageer op artikel:
Geen seks meer na de bevalling
Sluiten