Elk kind een beetje minder borstvoeding
Bij ons eerste kind nam ik me voor minimaal een half jaar borstvoeding te gaan geven, een belachelijk voornemen want als je het nog nooit hebt gedaan heb je geen idee waar je over praat. Gelukkig hielp de zuster in het ziekenhuis mij goed op weg en stopte ze ongeveer direct na de bevalling een kolfapparaat aan mijn borst. Nou, dat heb ik geweten: ik kon ongeveer de hele afdeling voeden met de productie die ik had. Qua hoeveelheid ging het hartstikke goed met de borstvoeding, mijn kraamverzorgster hielp me met aanleggen en mijn zoontje groeide als een dolle. Helaas kreeg hij al snel last van enorme krampjes en niet zomaar de krampjes die erbij horen, maar echt vreselijke krampjes. Alle zogenaamde wondermiddeltjes hielpen helemaal niks en om het huilen te stoppen legde ik hem vaak weer aan de borst wat het alleen maar erger maakte. Uiteindelijk toen bleek dat hij koemelkallergie had, ben ik een dieet gaan volgen zonder koemelk en dat hielp. Ik heb mijn oudste zoon in totaal 8 maanden borstvoeding gegeven, waar ik enorm trots op was.
Toen ik zwanger was van nummer twee zag ik al een beetje op tegen de borstvoeding. Natuurlijk is het het schattigste wat je je kunt voorstellen, maar het kost ook bloed, zweet en tranen. In mijn geval soms letterlijk bloed met de enorme kloven die ik had, maar ik zette door. Na 4 maanden vond ik het wel welletjes. Een dreumes die rondliep en een baby vond ik al druk genoeg en een flesje ging toch echt wel wat sneller en makkelijker.
Bij nummer drie heb ik het precies 3 maanden volgehouden (met een enorm schuldgevoel) en nummer vier durf ik hier eigenlijk niet op papier te zetten, maar vooruit: na 6 weken ben ik bij hem gestopt. Toen ik na een dinertje weer zat te kolven en ik het zoemende geluid niet meer kon horen, besloot ik over te gaan op de fles. Nu hij de jongste alweer 1 is heb er een beetje spijt van. Nooit meer krijg ik dat gevoel weer terug, zo’n mini-mensje die door jouw lichaam gevoed wordt. Zo schattig, maar toen dacht ik daar anders over. Toen was ik doodop met vier kinderen en gebroken nachten. Nu zou ik het makkelijk aankunnen, alhoewel als hij soms keihard op mijn vinger bijt moet ik misschien maar enorm blij zijn 😉
