Deel 1: Eindelijk; daar ben je!

Uit het dagboek van een moeder voor haar eerstgeborene

Louise is 30 jaar, woont en werkt in Amsterdam, en is al 100 jaar samen met haar jeugdliefde Frits. Na de bevalling van haar zoontje Diederik besloot zij een dagboek bij te houden waarin ze alle leuke, verwonderlijke, verbazingwekkende, gekke, grappige, minder leuke, maar in ieder geval memorabele momenten opschrijft. Een kijkje in het leven van een moeder en haar eerstgeborene…

Deel 1: Eindelijk; daar ben je!

17 oktober 2016.

Daar ben je!!!!!

Na 39 weken en 4 dagen (het leek wel 3 jaar!), maak je ons de gelukkigste ouders van de wereld.

Dat je een jongetje zou zijn was nog een verrassing. Papa dacht dat je een meisje zou worden, maar mijn gevoel zei vanaf dag 1 van mijn zwangerschap dat je een jongetje zou worden.

En je bent prachtig! We hadden niet op zo’n mooi kindje durven hopen.

Ik had een paar weken geleden gedroomd over de bevalling. Ik beviel van een jongetje (dat wel), met een hoofd van een al bijna volwassen Conehead die een heel raar soort grijns op zijn hoofd had. Gelukkig was dit geen voorspellende droom.

 

De bevalling

Het is een prachtige zonnige dag. Na ’s nachts al een keer wakker te zijn geworden met een vreemd gevoel zeg ik tegen papa dat de mogelijkheid bestaat dat er vandaag iets gaat gebeuren. Maar weet het natuurlijk niet zeker, heb dit per slot van rekening ook nog nooit eerder gedaan.

Papa is al naar zijn werk, ik draai me nog even lekker om. Maar dan, om 9:15 uur word ik wakker van een enorme P A N G. Het klinkt alsof er een ballon met water doorgeprikt wordt: de vliezen zijn gebroken. ‘Joehoe!!!… binnen nu en 24 uur ben je er!’, bedenk ik me op dat moment.

Ik zie dat je in het vruchtwater gepoept hebt, dus bel conform instructies de verloskundige en ik bel papa om te zeggen dat het de hoogste tijd is om thuis te komen. De weeën komen tegelijkertijd al een beetje op gang. Om 10:00 uur komen we in het ziekenhuis aan en na een best lastig weg te puffen weeënstorm. Dat was trouwens niet de afspraak; bij pufles was nooit verteld dat dit tot de mogelijkheden behoorde… ik zou zoals beloofd tussen iedere wee wat rusttijd krijgen om op adem te komen voor de volgende wee…. niet dus. Maar na deze weeënstrijd besluit je om 13:19 uur mijn buik te verlaten en lig je niet veel later heerlijk op mijn buik bij te komen van de reis naar buiten. Dat is snel! Het viel me al met al reuze mee die bevalling. Ik weet niet of je vader daar hetzelfde over denkt (volgens mij is het in je volle bewustzijn een bevalling vanaf de zijlijn meebeleven ook niet zonder stress en op zijn zachtst gezegd verwonderend… niet zomaar een ‘mooi’ plaatje plastisch gezien), maar zonder hem had ik het niet gered, hij heeft me echt heel goed geholpen!

De APGAR-score

Je komt niet meteen helemaal goed op kleur, daarom scoor je eerst een 8 op de Apgar-score, maar 5 minuten later een 9 en weer 5 minuten later een 10 (hoera, je eerste 10 is alvast binnen!).

Als alles een beetje achter de rug is, is het al 15:00 uur en dat betekent dat er vandaag geen kraamhulp meer naar ons huis zal komen als we zo uit het ziekenhuis ontslagen worden. Daar worden papa en ik een beetje angstig en zenuwachtig van: hoe weten wij nou hoe we je veilig en wel de nacht door moeten krijgen? Daar hebben we toch helemaal geen ervaring mee?? We stellen onszelf als doel dat jij en ik een nachtje in het ziekenhuis moeten zien proberen te overnachten, onder de bezielende leiding van ervaren verpleegkundigen. Dus eerst faken we dat papa ziek is en dringen we erop aan dat het vast niet veilig is voor de baby om met een ziek persoon naar huis te gaan. Blijkt faken helemaal niet nodig te zijn, want ik krijg zelf koorts. Mogen we zomaar een nachtje blijven slapen, jippie!

Je hebt vandaag al meteen trotse familie op bezoek: omi en opa waren al bij de eerste wee in de auto gesprongen en zaten al op de ziekenhuisgang te wachten toen je nog in mijn geboortekanaal zat, en de rest van de familie staat ook in no time in de kamer om je te verwelkomen.

18 oktober 2016.

Borstvoedingsamateur

Eén dag oud ben je nu! Papa staat al vroeg in onze ziekenhuiskamer. Hij heeft net als jij en ik vannacht geen oog dicht gedaan… adrenaline-rush.

Vandaag ook weer bezoek, maar alleen familie en beste vrienden, want we willen nog een beetje rustig aandoen met je.

En als straf voor ons oorspronkelijk plan te faken dat papa ziek was (karma), mogen we niet 1 maar 2 nachtjes in het ziekenhuis blijven slapen, dat is het ziekenhuisbeleid: ik moet echt helemaal koortsvrij zijn.

De borst weet jij trouwens direct al goed te vinden en je laat je mijn melk goed smaken. De verpleegsters zeggen dat je een natuurtalent bent, en wij nemen dat natuurlijk meteen van ze aan.

Omdat ik geen benul heb van hoe lang je aan de borst mag, laat ik je ’s nachts maar liefst 2 uur non-stop (!) eerst aan de ene borst en dan aan de andere borst drinken. Ja, mijn tepels begonnen wel al een beetje te gloeien en te kloppen, maar ik dacht dat je gewoon heel erg honger had. Wist ik veel dat mijn borsten allang geen druppel meer in zich konden hebben en dat je gewoon je zuigbehoefte op mij aan het botvieren was…

Toen ik omi vertelde hoe dorstig je was, heeft ze me snel uit de waan gehaald en op het hart gedrukt je niet een seconde langer dan nodig aan mijn borst te leggen, want anders zouden deze er niet zonder scheuren en sneetjes en pijn vanaf komen. Nou, dat is duidelijk, dan gebeurt ons niet nog een keer!

Reageer op artikel:
Deel 1: Eindelijk; daar ben je!
Sluiten