Eerlijk over IVF?
Eerlijk over IVF?
Na heel veel jaar verwachten mijn vriend en ik in april ons eerste kindje. We hebben het eerst heel lang via de natuurlijke eg geprobeerd, maar uiteindelijk bleek dat dat niet de manier ging zijn om zwanger te worden. Om ons heen werd de een na de ander zwanger en hoe ouder we werden – en zeker na ons huwelijk – kregen we steeds meer vragen. Ik vond het moeilijk om eerlijk te zijn dat het niet lukte. Waarom ik dat moeilijk vond weet ik niet, misschien om dat het iets heel persoonlijks is, maar ook denk ik dat het een soort van falen is dat het ons niet vanzelf lukte. Ik zei tegen mensen dat ik eerst carrière wilde maken of dat ik nog echt niet aan kinderen toe was, maar diep van binnen verlangde ik waanzinnig naar een baby. Vrouwen met een dikke buik of mensen achter een kinderwagen kon ik echt niet aan zien.
Hoe vertel je een vriendin dat je zwanger bent… als het bij haar maar steeds niet lukt
Na een tijd besloten we toch naar de dokter te gaan en voor we het wisten zaten we in een traject. Daar in het ziekenhuis voelde ik me geen buitenbeentje, iedereen kwam daar met dezelfde wens en het zelfde probleem (of in ieder geval iets soort gelijks). Na een paar maanden kregen we het mooiste bericht ooit. Ik was zwanger. Ik geloofde mijn ogen en oren niet, maar het was echt zo. De IVF had zijn werk gedaan en er groeide iets mini’s in mijn buik. Na de eerste weken in spanning te hebben afgewacht is het nu echt echt echt. We verwachten in april ons kindje. Maar nu heb ik een vraag, vertel je aan mensen over het traject? Of houd je dit voor je? Is het zielig voor mijn kind als hij of zij later weet dat hij niet op een natuurlijke manier is verwekt?
Hoe gaan andere mensen hier mee om? Graag jullie mening en ervaringen!
Rachelle
