Een ontzettende depri-dag gaat moeilijk samen met moeder zijn… (door Mama-Ri)
Soms heb je van die dagen. Hoewel, ik hoop voor jullie van niet… dus ik zal het anders verwoorden: soms heb IK van die dagen. Van die dagen waarop ik het liefst meteen weer terug in bed stap, zodra mijn voeten het laminaat naast mijn bed raken. Dat alles, maar dan ook echt ALLES, zelfs mijn ogen open houden, mij te veel is. Waarop ik een prijs zou kunnen winnen voor de ‘grootste ellendeling van het land’. Je weet wel, of hopelijk voor jou weet je het niet, het is zo’n dag die ik eigenlijk wil overslaan, heel ver weg wil stoppen en er voor wil zorgen dat ie nooit meer terug komt. Zo’n dag waarop ik evenveel huil als ik normaal in een kwartaal doe. Zo’n dag waarop ik mij het allerbest voel in bed. Met mijn ogen dicht. Tot aan mijn schouders onder de dekens en, als ik niet te veeleisend ben, graag zonder kindergegil op de achtergrond.
Vandaag… was zo’n ‘depri-dag’
Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren dat ik me vroeger, in mijn tienerjaren, zo ellendig heb gevoeld als ik me nu soms voel. Of het nou komt door de kopzorgen die vele malen groter zijn, door de levenservaring, door mijn verleden of door mijn hormoonhuishouding, ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dat ik eigenlijk bijna niet kan functioneren op een dag als deze. Ik hoop voor jullie dat jullie jezelf niet herkennen in bovenstaande alinea, want dit was eigenlijk nog maar zachtjes uitgedrukt. Ik lijk wel een zombie en zo voel ik me ook. Bewegen kost veel moeite, laat staan logisch nadenken. Mijn lichaam voelt zwaar. Mijn hoofd voelt alsof hij ieder moment kan ontploffen. En mijn hersenen zijn qua activiteit vergelijkbaar met een pan kokende spaghetti: alles draait door elkaar heen en er lijkt geen eind aan te komen.
Extreem depri – Extreem vrolijk
Alsof dit voor mezelf al niet ellendig genoeg is, huppelt er hier een extreem vrolijk meisje in de rondte. Het blije ei dat de dag gewoon begint zoals altijd, vol energie en erg blij dus. Die blijdschap werkt aanstekelijk en irriterend tegelijk. Aan de ene kant word ik heel blij van het feit dat haar grootste probleem van vandaag is, dat ze haar rechterschoen niet aan haar linkervoet krijgt. Aan de andere kant kan ik de energie niet vinden om mee te doen met haar blije spelletjes en voel ik me daar weer extra ellendig over. Liever kijk ik urenlang strak voor me uit, naar niks. Inmiddels heb ik helaas de conclusie moeten trekken dat dat vrij lastig gaat met een blije dreumes in huis. Net als gewoon de hele dag slapen, wat simpelweg de beste oplossing is, maar ook zo’n lastig dingetje geworden. Hoewel ik stiekem om 9 uur ’s ochtends al zou willen dat het 12 uur ’s middags was en we allebei terug naar bed konden, heb ik die tijd eigenlijk ook hard nodig om wat nuttige dingen in huis te doen. Haha, normaal misschien, maar niet op zo’n dag als vandaag.
Op zo’n dag als vandaag doe ik he-le-maal niks, behalve de hoognodige zorg voor mijn kind
Om 8 uur ’s ochtends had ze schone kleding aan en ze krijgt ook geregeld een schone luier. Écht. Staat ze te gillen: ‘Kóéke’, dan krijgt ze van mij gewoon nog een koekje. Gooit ze een lege fles tegen mijn hoofd, dan vul ik die fles bij. Klimt ze over het stuur van haar loopfiets, dan kijk ik en kijk ik en kom ik er achter dat dat eigenlijk prima gaat zonder het ingrijpen van een bemoeizuchtige volwassene. Speelt ze lekker rustig met haar speelgoed, dan staar ik die zeldzame 5 minuten, doodstil voor me uit.
En wanneer ik het eerste gaapje spot, ergens rond een uur of 12, dan geef ik haar een papfles in plaats van een boterham en sprint ik met haar naar boven. Slaap kindje slaap, daar buiten loopt geen schaap, dat is gelogen, mama wil slapen. En zo makkelijk als ze is, gaat ze dan net zo blij spelen met haar twee favoriete knuffeltjes en valt vervolgens in slaap.
Als het mee zit, slapen we de hele middag
Als het tegenzit, doen we de ochtend nog een keer over. En als papa rond 4 uur thuiskomt, zegt één blik hem genoeg. Laten we deze dag alsjeblieft snel vergeten.Slaap lekker en tot morgen! Dan doen we alles weer netjes volgens het boekje. Hopelijk met een wat zonniger hoofd.
Wil je meer lezen van Mama-Ri? Dat kan:
Nieuwe blog van Mama-Ri: Vakantiemodus
Een kindje? Die kregen we niet, wel heel veel vragen!
