De bevalling van Maaike
De bevalling van Maaike
De bevalling van mijn eerste kind verliep eigenlijk best soepel. Ik kon de weeën best goed opvangen en de ontsluiting verliep normaal. We hadden ervoor gekozen om in het ziekenhuis te bevallen en we maakten tussen de weeën door grapjes dat we dit ook wel makkelijk zonder hulp af hadden gekund. Nou, dat was de goden verzoeken, want het laatste stukje ging alles behalve gemakkelijk. Met heel wat gedoe – wat bijna een keizersnede werd, maar gelukkig net niet – kregen ze hem eruit. Met een knip en een pomp werd hij gelukkig gezond geboren. De baby was er goed aan toe, mijn vagina wat minder. Ik zou niet weten hoeveel hechtingen ik had, maar ik had wel het idee dat de gynaecoloog er onder de indruk van was.
Na zo’n bevalling denk je dat niks je meer kan schelen, maar ik moet echt wel bekennen dat dat hechten toch niet heel gemakkelijk is. Een meneer die heel erg z’n best doet om alles weer netjes aan elkaar te hechten daar beneden. Maar goed, als dat het ergste was… Toen hij bezig was moest ik niezen, hij stopte even met hechten, maar zat nog wel met zijn gezicht tussen mijn benen en wat er toen gebeurde is het allerergste ooit. Zonder dat ik het doorhad liet ik een enorme scheet midden in het gezicht van de gynaecoloog. Een gênanter moment in je leven kun je je bijna niet voorstellen. Mijn partner keek me aan met een blik van ‘wat doe jij nou’ en het enige wat ik er heel zachtjes uit kon krijgen was…’pardon’.
Ik schaamde me zo erg dat ik niks meer durfde te zeggen tijdens de vervolgsessie van het hechten en ik was als de dood dat het weer zou gebeuren. Heb m’n billen bij elkaar geknepen om er zeker van te zijn dat het niet weer zou gebeuren, maar dat was niet handig voor het hechten. ‘Ontspan maar, ontspan maar’ bleef hij maar zeggen. Pfff, ontspannen na zo’n afgang… Ik hoop dat hij zoiets vaker heeft meegemaakt!De
