De bevalling van Sandra
De bevalling van Sandra
“Ik meet nog even de andere kant hoor, deze valt wel heel hoog uit.” Aldus de verloskundige op mijn uitgerekende datum. De maandag ervoor had ik check-up gehad en was mijn bloeddruk al wat aan de hoge kant maar ik voelde me verder goed. Woensdag zou er nog even iemand langskomen bij mij thuis want dan was ik 40 weken. Na 3x meten weet ze het zeker; veel te hoog. Of ik een tas klaar had staan want ze wilde me naar het ziekenhuis hebben. Ik had zeker een tas klaar staan maar ik moest nu van 2 tassen even 1 tas maken; ik had een tas voor de kleine man die zou komen en een tas voor mij en mijn man. Gauw wat bij elkaar gegooid en ondertussen mijn man gebeld. Eenmaal klaar was het op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen was mijn man er ook al redelijk snel en werd er gekeken of ik al ontsluiting had of niet. 2 centimeter dus nog niks om me druk over te maken; ik had verder ook nog geen weeën gehad dus ik voelde me eigenlijk heel relaxed. Er werd bloed geprikt, er werd een urinetest gedaan, van alles waarvan ik eigenlijk nog steeds niet zo goed waarom dat allemaal nodig was maar ik heb het netjes ondergaan. Ik mocht naar de verloskundige afdeling en mocht daar op een bed liggen en er werd een ECG bij me omgedaan. Zo konden ze onze kleine man in de gaten houden en wij konden zijn hartje fijn zien kloppen. Op een gegeven moment waren er alarmbellen en stonden er ineens 5 mannen en vrouwen om me heen; het hartje viel weg dus er moest wat gebeuren! Ik kreeg een infuus en de ECG werd gecontroleerd, er werd van alles en nog wat gedaan en ik kon niets anders dan toekijken en hopen dat het allemaal goed kwam. Uiteindelijk leek het allemaal mee te vallen; onze kleine man was ‘gewoon’ weggedraaid van de ECG. Ze vonden hem weer en toen was alles goed met zijn hartje dus ik maakte me al gauw weer weinig zorgen.
Er werd me het één en ander verteld en ik zou, als de ontsluiting niet verder zou gaan, een ballonnetje ingebracht krijgen omdat ik 40 weken was en mijn bloeddruk wel erg hoog was. Dus ze zouden me gaan inleiden als er niets op gang zou komen. Zo gezegd, zo gedaan; de volgende dag was er nog steeds weinig actie dus kreeg ik een ballonnetje. Ik vond het inbrengen niks erg; alleen het vullen van het ballonnetje met water zorgde ervoor dat ik gelijk het idee had dat ik moest plassen! Overigens vond ik plassen wel een dingetje; ik was veel te bang dat die ballon er ineens uit kwam dus dat ging met beleid. Ook rondlopen ging met beleid aangezien het slangetje van de ballon vast zat aan mijn been dus het voelde allemaal heel vreemd. Maar ook dat vond ik geen probleem; ik heb me die dag nog prima vermaakt. Mijn man was zo lief om gelijk zijn vrije dagen in te laten gaan en is geen moment van mijn zijde geweken.
De vrijdagochtend maakten ze ons wakker en lieten ze het ballonnetje leeglopen. Toen ging het vlot; ik hoefde niet nog een keer ballon en ik werd naar een andere kamer gereden. Tijd om te bevallen! Om 7:15 zijn mijn vliezen gebroken met behulp van de gynaecoloog en om 7:20 waren daar de eerste weeën. Ik vond het prima te doen al merkte ik dat ik niet echt in een eigen wereldje kon komen om alles goed op te kunnen vangen; elke keer kwam er iemand binnen om te kijken of werd er gevraagd om het één of ander. Na 3,5 uur heb ik toen besloten een ruggenprik te nemen. Ik wilde eigenlijk een morfinepompje maar dat kon niet omdat ze niet wisten hoe lang de bevalling zou duren. Ik wilde zo fit mogelijk zijn tijdens het laatste gedeelte van de bevalling dus dan maar een ruggenprik. Ik vond het totaal geen pijn doen (maar ik had ook hevige weeën en dat zet een hoop in perspectief, haha) en kon rustig blijven zitten tijdens het zetten. De eerste werkte prima en ik heb zelfs nog lekker gegeten en even mijn ogen dicht gehad. Eenmaal uitgewerkt, werd er een tweede geplaatst. Deze werkte helaas niet en ik had ondertussen ook al flink wat weeën opwekkers gekregen. Ik kwam terecht in een weeënstorm en wat was dat een vreselijke ervaring. Ik kon niks behalve wiegen en puffen en hopen dat ze zouden afnemen maar helaas liep het anders. Ik had in de ochtend, zo rond 11 uur zo’n 5cm ontsluiting. Ik dacht nog; nou, lekker vlot! Om 13u had ik 6 cm en om 14u 7 á 8 cm. Om 16u nog steeds 8cm. Om 17, 18, 19 uur.. 8cm. Ik was kapot door de weeënstorm waar ik inzat en waar ik niet uitkwam en ook de ontsluiting kwam niet verder. Er werd gesproken over een keizersnede. Ik was ondertussen zover dat ik alleen maar kon zeggen dat ik het prima vond, als de weeën maar zouden stoppen. Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt en werd ik klaar gemaakt om een keizersnede te ondergaan. Mijn man heeft me al die tijd goed gesteund; hij hield mijn hand vast maar dat was ook alles wat hij kon doen. Hij vond het achteraf gezegd vreselijk om mij zoveel pijn te zien hebben zonder dat hij er wat aan kon doen.
Bij de keizersnede kreeg ik nogmaals een ruggenprik; ze moeten je natuurlijk verdoven van onderen aangezien ze een hele operatie uit gaan voeren. Helaas had de anesthesist bij mij teveel verdoving gedaan waardoor het helemaal omhoog kwam en ik het gevoel kreeg dat ik stikte. Ik kon niks bewegen en probeerde duidelijk te maken aan mijn man en de zuster die mijn hoofd zat dat ik niet kon ademen. Het werd steeds meer een soort gefluister en ik lag te happen naar lucht, ik kon mijn stem niet meer gebruiken. Er werd een zuurstofslangetje in mijn neus gedaan en er werd een kapje op mijn mond gezet met zuurstof maar ook dat hielp niet; voor mijn gevoel stikte ik nog steeds. De zuster zei tegen mij dat mijn waardes goed waren en dat ik rustig moest blijven ademen. Dat heb ik met alle macht geprobeerd maar ik ben toch even weggevallen. Ik miste bijna het gedeelte dat ze onze zoon voor het plastic hielden om hem voor het eerst te zien. Ik was blij dat het allemaal voorbij was maar toen moest mijn man ook mee met onze kleine man. Ik was alleen met de zuster bij mijn hoofdeinde. Ze vroeg hoe ons kindje ging heten en ik kon zijn naam nog zeggen en spellen. Toen zei ze dat ik een roesje had gekregen en toen heb ik mezelf overgegeven aan de slaap.
Toen ik wakker werd, vroeg ik eerst of alles oké was met onze zoon en ik kreeg een bevestigend antwoord. Alles was goed. Opluchting. Ik kreeg een ijsje, wat heel erg lekker was en toen ik die ophad en ik goed wakker was, kwam mijn man binnen met onze kleine vent. Ik kreeg de tranen in mijn ogen en toen hij eenmaal bij mij neer was gelegd, lag hij lekker te slapen en kon ik eindelijk genieten van ons mooie zoontje.
Helaas heb ik daarna nog 2 weken in het ziekenhuis gelegen. In eerste instantie omdat onze zoon een klein plekje bij zijn navel had waar ze hem antibiotica voor gaven. Gewoon voor de zekerheid. We hadden de woensdag na de keizersnede naar huis gemogen met hem maar toen kreeg ik dinsdagochtend ineens koorts. Ze dachten aan kraamvrouwenkoorts maar ineens begon mijn wond enorm op te zwellen; een infectie. Ik kreeg ook antibiotica maar die hielp niet en mijn infuus raakte verstopt waardoor ik in mijn arm ook een kleine ontsteking kreeg. Het andere infuus bleef wel goed doorlopen maar ook die antibiotica hielp niet. Ik moest onder de MRI door om te kijken of er vocht zat maar ook daar kwam niet echt iets uit wat zou helpen. De dag dat ik jarig was, keken ze nog een keer met een ander apparaat en eindelijk konden ze een vochtophoping vinden. Ze wilden mijn wond een stukje openmaken om ook gelijk een monster te nemen om te kijken of ze iets van een bacterie konden vinden. Ik was nogal enthousiast want ik was het zó zat dat ze niets konden vinden. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat mijn eigen lijf me in de steek liet en werd er verdrietig van; ik kon niet eens voor mijn eigen zoontje zorgen. ‘Ja, snij me maar open!’ zei ik en de gynaecoloog moest er wel om lachen. Mijn wond kon niet meer gehecht worden en moest uit zichzelf dichtgroeien en ik moest hem goed schoonhouden. Geen probleem, als ik maar naar huis mocht. Diezelfde avond ging mijn wond aan de andere kant spontaan open en ook daar kwam vocht uit, wonder boven wonder is dat hetgeen geweest waardoor mijn koorts en ontstekingswaardes zijn gaan dalen. Ik mocht eindelijk, na kerst ook in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, op 27 december naar huis.
Het was een bijzondere bevalling met een bijzondere nasleep maar ik ben intens trots en gelukkig met/op onze zoon die het enorm goed doet, na een roerige start. Ik geniet elke dag van hem en hij is echt mijn kleine, knappe, stoere bink! Ook al lijkt ie op papa, zeggen ze. Maar ik ga ervanuit dat dat vanzelf nog ‘goedkomt’ 😉
Wil je meer bevallingservaringen lezen? Dan zijn de volgende persoonlijke verhalen ook wat voor jou:
De bevalling van Hiske
De bevalling van Anne
De bevalling van Elianne
