De bevalling van Melanie
Gekkenwerk was het. Dat kan ik nu achteraf wel zeggen. Wat wij ons die laatste weken van de zwangerschap van onze tweede zoon op de hals haalden sloeg nergens op maar ik ben niet het type om van een plan af te wijken en om toe te geven dat iets teveel is…
Tijdens de zwangerschap kopen wij ons eerste huis, van een etage in de Jordaan naar een groot nieuwbouwhuis op IJburg. Met ons tweejarig zoontje en de tweede op komst, was het onvermijdelijk dat deze stap gezet moest worden. Consequentie was dat wij ieder weekend bezig waren met het uitzoeken van vloeren, behangen, badkamertegels en keuken-aanrechten… en dat naast een drukke baan, een snel groeiende buik en een peuter om ons heen. Maar ja, het is niet anders, niet klagen en doorpakken. Na de overdracht hebben we in 6 weken alles in huis laten doen en kunnen we erin, bijna 36 weken zwanger. Ik zie mezelf nog met mijn enorme buik op een stoeltje op de stoep aanwijzingen geven aan onze hulptroepen bij de verhuizing op welke verdiepen wat moest komen te staan. Twee dagen na de verhuizing mijn laatste werkdag, en nu dan eindelijk op adem komen. Vanaf nu rustig dozen uitpakken en de boel inrichten, ik ben over 4 weken uitgerekend en ons zoontje gaat 3 dagen in de week naar de crèche, moet de doen zijn.
De eerste dag van mijn verlof: het is mooi weer, ik geniet van het vooruitzicht om vrij te zijn en besluit om, samen met m’n zoontje, naar ons oude buurtje te fietsen voor de controle bij de verloskundige. Fietsen kost me geen moeite en het is zo gezellig met m’n kleintje voorop.
Er is een vervangster die ik nog niet eerder gezien heb. Na een paar vragen over hoe het met me gaat, begin ik tot mijn verbazing te huilen. Ik vertel dat ik nauwelijks meer slaap van de jeuk maar dat ik dat bij mijn eerste zwangerschap ook had dus ga ervan uit dat dat er gewoon bij hoort. Ook houd ik veel vocht vast, maar ook dat kan ik verklaren doordat ik zo druk ben geweest door de verhuizing en nog aan het werk was. Sorry hoor, zeg ik nog, ik begrijp niet dat ik ineens moet huilen, ik stel me gewoon aan, let maar niet op mij. Zij vertrouwt het toch niet en wil dat ik in het ziekenhuis mijn bloed laat prikken en een scan laat maken. Nee hè! Dit past helemaal niet in de planning! Het Lucas Andreas ziekenhuis waar deze verloskundige praktijk bij is aangesloten is veel te ver om te fietsen, en ik heb ook nog z’n zoontje van 2 bij me…
Bozig en dwars, bel ik mijn man. Zijn kantoor is gelukkig vlakbij, ons zoontje moest maar zo lang even bij hem blijven en dan kon ik de auto pakken. Hopelijk duurt het allemaal niet zo lang en kan ik hem later op de dag weer oppikken. Ik baal als een stekker.
In het ziekenhuis duurt het lang, heel lang. Ik ben onrustig en geïrriteerd dat mijn eerste verlofdag verknald is. Tot overmaat van ramp krijg ik te horen dat mijn bloedwaardes niet goed zijn, ik mag nu naar huis, het is inmiddels al eind van de dag, maar vanaf nu moet ik iedere dag terugkomen voor een half uur scannen. Ik word vanavond gebeld na de gezamenlijke doktersbespreking voor meer details. Wàt?! Iedere dag… maar dat kan helemaal niet, ik moet nog zoveel doen en wat moet ik dan iedere dag met onze zoon?
Mijn man is inmiddels met de fiets naar huis gegaan met een vermoeide peuter die zwaar door zijn luier gelekt is, niet op gerekend dat hij uren van huis zou zijn …
Thuis aangekomen blijkt het ziekenhuis al gebeld te hebben. Mijn bloedwaardes zijn zodanig alarmerend dat ik me morgenochtend vroeg moet melden en dat de bevalling zo snel mogelijk in gang moet worden gezet… Ik blijk een verre vorm van cholestase te hebben, soort van galstuwingen, dat met name gekenmerkt wordt door jeuk, vooral op de voetzolen en handpalmen, en dat ernstige consequenties kan hebben voor het ongeboren kind, tot een doodgeboorte aan toe.
Ik ben op dat moment 36 weken zwanger, net verhuisd en heb werkelijk nog helemaal niets op orde, zelfs de rompertjes liggen ergens onderin een verhuisdoos… Ik ben radeloos. Gelukkig komen mijn lieve schoonouders direct uit Brabant voor de nodige steun en support, een rots in de branding. In mijn afwezigheid zullen zij als razenden aan de slag gaan met de verhuisdozen zodat ik, wanneer ik weer thuis kom, in een min of meer ingericht huis kom…
De volgende morgen moet ik me om 7 uur melden en wordt er vrijwel direct een ballonnetje ingebracht om de ontsluiting te stimuleren. Ik word al meteen in een bevallingskamer gelegd, dus ook op zo’n verschrikkelijk bevallings-bed, heel smal met een knik in het midden, verre van comfortabel. Bovendien zit ik vast aan de monitor met strakke banden om mijn buik. Daarbij optellend dat ik enorme last heb van jeuk door de cholestase en sowieso al moeite heb om stil te liggen, ben ik al na een paar uur wachten door mijn reserves heen. De weeën komen nog niet echt op gang, maar inmiddels schiet er bij iedere ademhaling een pijnscheut door mijn rug, het lijkt wel op spit! Ik ben radeloos, boos, gefrustreerd en heb er totaal geen vertrouwen in dat het gaat lukken. Door deze onrust en pijn, kan ik me ook maar niet ontspannen en aan het moment overgeven. Mijn man stelt voor dat ik even onder de warme douche ga, ik heb een eigen badkamer op mijn kamer met zo’n zit-douche, maar ik kan geeneens mijn been bewegen zonder te vergaan van de pijn. Met heel veel geduld lukt het toch, wonder boven wonder, om me te verplaatsen naar de douche en dat doet me goed, eindelijk een beetje verlichting en dat terwijl de hele bevalling nog moet beginnen. Uiteindelijk duurt deze situatie 2 dagen, mijn man is s ’avonds naar huis gegaan en in de tussentijd heb ik een infuus gekregen met wee-opwekkers en beginnen de weeën op gang te komen.
Om een uur of 21h00 op dag 2 komt de gynaecoloog aan mijn bed, een jonge vent die heel begripvol kijkt maar mij totaal niet hoort, ik probeer duidelijk te maken dat het niet gaat lukken, dat ik verschrikkelijk veel pijn heb aan mijn rug maar dat dat nog niets met de bevalling te maken heeft. Ik voel dat hij me niet serieus neemt, komt allemaal wel goed zegt hij, het hoort erbij. Ik wil het wel uitschreeuwen, luister nou naar me, ik heb al een keer een kind gekregen, ik weet dat het nu kansloos is, mijn lijf wil en kan het niet! Hij stelt een verdoving voor zodat ik een goeie nacht heb, en verzekert me dat ik er de volgende dag heel anders tegenaan zal kijken. Ik krijg een spuit in mijn been die zo snel inwerkt dat ik hem niet eens meer de kamer uit zie lopen, mijn man gaat maar weer naar huis.
Iets na 24h00 staat de jonge gynaecoloog weer aan mijn bed: op de monitor blijkt dat de baby het moeilijk heeft door zoveel uren de weeën te hebben moeten verdragen, het is alsof hij telkens even onder water wordt geduwd, wordt er tegen me gezegd. Hij is nu ook uitgeput aan het raken en zijn hartslag daalt. Er moet dus een spoedkeizersnee worden uitgevoerd, hij moet er zo snel mogelijk uit. Ik voel een enorme opluchting, eindelijk gaat het dan dus toch gebeuren, mijn lijf had het nooit zelf kunnen doen, dit is de enige mogelijkheid. Tegelijkertijd ben ik doodsbang en raak ik in paniek, ik ben absoluut niet helder door de verdoving en ben zo bang dat de artsen dat niet goed hebben geregistreerd en mij daarbovenop teveel verdoving gaan geven. Ik bel mijn man in een waas dat hij meteen moet komen.
Er moet een katheter worden ingebracht waar ik doodsbang voor ben. Door de paniek kan ik onmogelijk mijn benen stil houden en mij ontspannen, het gaat absoluut niet. De verpleegster verliest haar geduld en vindt mij duidelijk een enorme aansteller. Gelukkig grijpt een andere lieve verpleegster in en stelt voor om, tegen protocol in, de katheter in te brengen na de ruggenprik. Wat een engel, zij had tenminste door in wat voor een toestand ik me bevond, ik ben nog steeds tot tranen geroerd als ik aan dat gebaar denk.
Vervolgens de ruggenprik, weer zoiets dat door mijn state of mind absoluut niet ging. De assistent anesthesist dreigt dat het misgaat als ik nou niet eens mijn rug fatsoenlijk krom, ze is al geïrriteerd omdat ik het zuurstofslangetje in mijn neus ook al de hele tijd uitsnuit… Nou, houd daar nou eens mee op, zegt ze streng. Ik weet dat het raar is wat ik doe, maar ik ben mezelf gewoon niet… Ook hier grijpt er een reddende engel in, de senior anesthesist, een oudere man die mij vol overgave omhelst en in mijn oor sussende woorden fluistert, ik durf me eindelijk over te geven. Tijdens de ingreep blijft hij dicht bij me en vraagt om de paar minuten hoe het gaat, wat een held was dat!
En dan ineens zien we een kleine woedende Diede boven de lakens tevoorschijn komen, zomaar ineens uit mijn buik gehaald, het felle licht en de kou in, dat beeld zal ik voor altijd bij me dragen. Hij was er dan eindelijk, godzijdank, het was achter de rug…
Wij hadden er ons op ingesteld dat hij de couveuse in moest, hij was namelijk een maand te vroeg geboren, maar zo sterk als hij was hoefde dat niet. Bovendien begon hij direct krachtig bij me te drinken, ik liep over van trots! Alle zorgen tijdens de bevalling waren in 1 keer naar de achtergrond geschoven, wat was ik trots op mijn kleine, dappere en krachtige vent!!
