De bevalling van Louise

De bevalling van Louise

Als ik terug kijk op 7 januari 2010, was het een hele bijzondere dag. Niet alleen omdat ik op die dag zelf jarig was, maar ook omdat ik voor de rest van mijn leven deze verjaardag ging delen met mijn zoon. Mijn moeder was 11 maanden daarvoor overleden, dus dat mijn zoon geboren werd op mijn verjaardag, zag ik als een cadeautje van haar. Zoals ik al zei, een hele bijzondere dag. Maar op dat moment dacht er ik er heel anders over….

Eigenlijk was eind december uitgerekend, maar mijn zoon vermaakte zich prima in mijn buik. In principe hield ik het ook nog prima uit, maar er zat 1 kink in de kabel. Dit was het weer en onze woonsituatie. Wij woonden namelijk in een boerderij aan een dijk. Het sneeuwde die dag enorm en het had zich al een aantal keer voorgedaan, dat wij de spekgladde dijk niet opkwamen. Als mijn zoon zich dan eindelijk zou aandienen, dan zouden we een probleem kunnen krijgen.

Toen we op 6 januari voor een check in het ziekenhuis waren, hadden we uiteindelijk maar besloten om te blijven en de bevalling op te wekken. Mijn vader was arts en daar had ik een hotline mee. Er was in totaal nu 15 cm sneeuw gevallen en het was dus niet een goed plan om nog naar huis te rijden met het gevaar dat wij de dijk niet op of af konden komen.

Als eerste kreeg ik een soort bruistablet ingebracht.. Er werd mij verteld dat ik die dag nog m’n zoon in m’n armen zou hebben. Ik vond dat zo’n surreële gedachte, dat ik dit met iedereen moest delen. Ik klom dus in m’n telefoon en bracht iedereen op de hoogte. In mijn hypere toestand, had ik ook zin in pizza. Niet wetende, dat mijn pizza margarita de volgende dag weer teruggegeven werd aan de verloskamer.

De krampjes kwamen langzaam op gang. Bring it on, dacht ik toen nog. Ik ben toen de hele nacht wakker gebleven in de veronderstelling dat de bevalling was begonnen. Het resultaat de volgende ochtend was: 0 cm ontsluiting. Ik werd toen best een beetje chagrijnig. En een nachtje overslaan, bevorderde mijn humeur ook niet echt…

Die ochtend besloten ze om m’n vliezen te breken. Dan zou de bevalling wel op gang komen. Niets was minder waar. Het was die dag mijn verjaardag en de verjaardagswensen stroomden binnen op mijn telefoon. Die moesten natuurlijk allemaal beantwoord worden, met daarbij de boodschap dat ik toch wel een heel bijzonder cadeautje zou krijgen vandaag. Doordat ik er met mijn hoofd totaal niet bij was, bleef mijn ontsluiting uit..

Die middag was het tijd voor actie. Ik kreeg een infuus, waardoor ik er echt niet meer omheen zou kunnen. De bevalling zou doorzetten en niet een beetje ook. Binnen de kortste keren kwamen de weeën op gang. Ze waren vlijmscherp. Ik verkrampte dan ook en verzette me tegen de pijn. Na een paar uur deze opgevangen te hebben, werd ‘m ontsluiting gemeten..3 cm! Dan waren die pijnen toch ergens goed voor geweest.

Het infuus werd nog even opgevoerd om haast te maken met de ontsluiting. De vliezen waren immers die ochtend al gebroken en ik was redelijk aan het einde van m’n latijn doordat ik een nacht niet had geslapen. Die uren die volgde waren hels. Maar omdat ik wist waar ik het voor deed, ging ik er nog even tegen aan. Toen ze uiteindelijk weer de ontsluiting kwamen opmeten, bleek dat ik 2,5 cm ontsluiting had.. De ontsluiting nam af!!! Toen zakte de moed in mijn schoenen.. Ze besloten uiteindelijk om over te gaan op een ruggenprik, want zowel lichamelijk als psychisch was ik op! Tijdens het zetten van de ruggenprik kreeg ik een weeenstorm en een braakaanval tegelijk. Een co-assistent probeerde de prik te zetten, maar ik was een soort ongeleid projectiel en kon met geen mogelijkheid stil blijven zitten. Ik werd in een soort houtgreep gehouden en toen lukte het… Wat een verlossing. De ruggenprik werkte al heel snel en ik voelde de weeën wegebben. Ik zag ze op de monitor wel, maar ik voelde niets. Wappie als ik was, heb ik toen zo hard gelachen, al wijzende naar die monitor. Alles ging toen heel snel. Na een mum van tijd voelde ik de persweeen. Knieën in m’n nek en na een paar keer persen, had ik m’n zoon al op m’n borst liggen. Het was 23.55. Nog net op tijd voor een dikke verjaardagszoen…