De bevalling van Liesbeth
De bevalling van Liesbeth
De bevallig van mijn eerste twee kinderen verliep redelijk soepel, dus ik had totaal geen angst voor de bevalling van onze derde dochter. Ik had een prima zwangerschap gehad en vond het rond 39 weken zwangerschap wel een beetje tijd worden om te bevallen. In deze week werd ik ’s nachts wakker van enorme buikkrampen. Toen ik opstond om naar de wc te gaan herkende ik de krampen meteen als weeën . Heel gek dat ze al zo heftig waren, want bij de andere twee kinderen begon het eerst rustig en werd het steeds heftiger. Ik maakte mijn partner wakker en hij dacht eerst dat ik een grapje maakte, omdat ik de weeën echt al moest wegpuffen. Mijn partner belde de verloskundige en op basis van het verhaal van mijn partner zei ze dat we direct naar het ziekenhuis moesten komen. Snel gooide ik wat spullen in een tas (had mijn koffertje nog niet ingepakt, lekker handig van mezelf). De ouders van mijn partner wonen op een kwartiertje afstand en sprongen direct na ons telefoontje de auto in om op onze andere kinderen te passen. Toen ze er waren en ik het bijna niet meer hield, kroop ik in de auto. Ik weet niet hoe ik dat heb gedaan, want ik had voor mijn gevoel niet alleen buikweeën, maar ook been- en rugweeën. Eenmaal in de auto hield ik het niet meer. Tijdens het rijden braken mijn vliezen en mijn hele stoel zat onder. Nu kunnen we er wel om lachen, maar op dat moment keek mijn partner een beetje zuur naar zijn bekleding. Het is maar goed dat hij er toen niks over zei, want ik had ‘m wat aangedaan. Ondertussen kreeg ik enorme persweeën en ik hield het niet meer, ik voelde dat ik in de auto zou bevallen. Mijn partner was zowel aan het rijden als aan het luisteren naar de tips van de verloskundige. Tijdens verschrikkelijke persweeën zag ik het ziekenhuis in de verte. Ik zou het gaan halen. Er stonden buiten wat artsen op me te wachten en ik werd meteen op een bed gelegd. Ik voelde dat de baby nu zou komen en riep nog net dat ik het wel in een kamer wilde laten komen. Ondanks de weeën had ik nog wel door dat ik een ziekenhuisgang bevallen niet het beste idee was.
Ik denk dat ik nog geen 30 seconde op de kamer was en onze Mijke werd geboren. Pfff, wat een bevalling!
