De bevalling van Jacqueline
Met een kleine complicatie in week 32 dreigde baby nummer twee zich aan te kondigen. Weeënremmers en wat andere medicijnen zorgde ervoor dat na een paar dagen ziekenhuis alles weer rustig leek. Met dit in achterhoofd vond ik het wel prima dat rond week 40 de baby zich nog prima op gemak voelde en er op de uitgerekende datum nog niet eens beschuit met muisjes waren ingekocht. Bovendien lag er een dik pak sneeuw dus een nachtelijke rit naar het ziekenhuis zat niemand op te wachten.
Week 42
Week 42 echter werd ik ongeduldig, mede ook door mijn eigen gewicht dat inmiddels op de 100 kilo was aangekomen. Ik pleegde een telefoontje naar het ziekenhuis met het verzoek snel een gynaecoloog te kunnen zien omdat mijn tweede kind anders ook als ram ter wereld zou komen. Een uur later lag ik onder de echo en bleek dat het opwekken van de bevalling snel moest gebeuren omdat er geen sporen meer waren van vruchtwater. Toen sloeg toch wel een beetje de paniek toe. Hup infuus in arm, een ruggenprik werd wel aangeboden, maar op een weinig aantrekkelijke manier, dus die sloeg ik maar even over. Intens heftige weeën deden me echter snel smeken om iets van verdoving. Ik weet nog steeds niet wat ik toen precies kreeg maar de uren die volgde staan niet meer in mijn geheugen. Pas toen ik om me heen flinke chaos waarnam, kwam ik weer een beetje bij. Mijn man was witter dan wit. Er stond een leger aan medisch personeel om me heen. En ik riep alleen maar: dit is echt relaxt bevallen!! Vol ongeloof keken manlief en artsen me aan.
Oepsss
De vloer om het bed heen was rood van het bloed en in de armen van een dokter lag een enorme baby. Een totaal ruptuur die nogal wat chirurgisch meesterwerk vergde, zorgde ervoor dat ik en de enorme baby enkele uren van elkaar gescheiden werden. Uiteindelijk bleek de scheiding zelfs nog langer te gaan duren want het lieve kind had hoge koorts en moest direct weg naar de kinderafdeling. Daar lag ze: 4440 gram tussen de allerkleinste veel te vroeg geboren andere baby’s. Sommigen nog geen kilo…
Iedere keer als ze gedronken had, stond er achter haar naam: 100 cc, goed zo!
Achter de namen van die kleintjes: 15 cc, goed zo!
🙂
