De bevalling van Fabienne
Bevallingsverhaal Fabienne
De bevalling van mijn zoon begon uiterst onverwachts en niet geheel standaard.
37 weken zwanger, hoog zomer en de eerste dag van mijn verlof, zat ik in de trein richting Berlijn. Mijn vriend moest daar zijn voor werk en ik kwam hem opzoeken. Eindelijk vrij om van de stad en het fijne hotel te genieten.
Ik deed toentertijd nog aan rustige Mom in Balance-workouts, dat hield me fit. In de ochtend begon ik met mijn oefeningen in de gym van het hotel. Tijdens de vierde squat (u denkt vast dat ik gek ben), voelde ik plotseling een plasje in mijn onderbroek. Ik schrok lichtelijk. Was het plas? Was het iets anders? Ik liep snel naar de kleedkamer en toen kwam er nog een plasje. Het flitste door me heen: is dit wat ze noemen ‘vliezen gebroken’? Ik snelde naar onze kamer waar ik mijn telefoon pakte. Mijn vriendin had mij geappt “vriendin, hoe gaat het?” Ik app haar terug: ‘ik denk vliezen gebroken!!” en ik app een foto mee van een glas vol vocht. Gelukkig met vlokjes erin, dat was goed nieuws had ik ergens gelezen. De verloskundige had de foto inmiddels ook op haar telefoon ontvangen en kondigde aan: “binnen 24 uur heb je een baby..”
Mijn vriend kwam direct naar het hotel. Ik had inmiddels besloten dat ik niet in Berlijn maar in mijn vertrouwde eigen hoofdstad wilde bevallen. Bij gebrek aan een auto moest er dus nog een huurauto geregeld worden. Ca 2 uur later raceten mijn vriend en ik met 160km p/u richting Amsterdam. Met 3 kilo handdoekjes uit het hotel meegenomen ving ik de scheuten vocht op om zo de leren bekleding van de SUV te beschermen. Nog geen weeën, gelukkig..
Na 3 uur kreeg ik honger, we hadden nog ca 4 uur te gaan. Op naar de Burgerking langs de snelweg. Terwijl de scheutjes bleven komen stonden we daar boven de motorkap 2 woppers weg te werken. Surreal! In de auto waren we allebei zenuwachtig. Het ging gebeuren, waren we er al klaar voor?
Eenmaal thuis ging ik direct in bed liggen. Nog geen minuut later begonnen de weeën. Mijn lichaam had dus gewacht tot ik rustig en veilig in mijn eigen bed lag. De natuur is mooi..
Bij voldoende ontsluiting belde de verloskundige het ziekenhuis waar ik graag wilde bevallen. Vol!! Dat meen je niet.. ze stelde voor nog even te wachten. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleek het te laat voor een ruggenprik. Dat was een flink tegenvaller heb ik later ondervonden. De weeën zonder pijnbestrijding waren pittig maar ik ademde me er wel doorheen (met dank aan de cursus). Maar toen begon het probleem met de persweeën.. die waren er namelijk niet. Ik heb me helemaal suf geperst maar er kwam geen beweging in. Ik probeerde me goed te herinneren wat ik had geleerd, maar telkens zonder resultaat.. zo frustrerend. Alle standjes werden ingezet, de baarkruk, op z’n hondjes (de schaamte was toen ver te zoeken). Weeën opwekkers werden via infuus ingebracht. Maar weer tevergeefs. Het was inmiddels 5 uur in de ochtend en ik was op…
Uiteindelijk kwam daar de beruchte en hopelijk verlossende vacuüm pomp tevoorschijn. Het voelde alsof ik een stuk vee was. Naakt in een bed, gynaecoloog met haar voet tegen het bed met geweld trekkend aan de pomp. Nog even met spoedeen knip er in. En weer niks. Godver!
Ik was uitgeput en alles voelde bijna als verdoofd..
Mijn vriend probeerde lief te zijn en ik zag de zorg in zijn ogen. Zelf als chirurg wetende wat de risico’s zijn.
Na uren van persen, trekken en knippen zonder resultaat werd ik met spoed naar de OK gereden. Heel pijnlijk vond ik nog de ruggenprik omdat ik rechtop moest zitten op een tafel. Ik had namelijk het gevoel dat mijn zoon door mijn anus naar buiten wilde komen. Het volgende gevoel was de pijnstilling: mijn lijf tintelde terwijl ik het niet kon bewegen. Zeer onprettig. Het hardhandige werk van de chirurg om mijn zoon met spoed uit mijn buik te rukken, voelde ik wél maar zonder pijn. Weer een hele aparte ervaring.
Vervolgens zag ik enkele seconden mijn lieve baby boven mijn hoofd (ikzelf nog half in trance) en werd mijn kind samen met zijn vader naar een andere kamer gebracht. Ik werd in de tussentijd dicht gehecht en naar een uitslaapkamer gebracht. Hier lag ik totaal beduusd de minuten van de klok weg te kijken totdat ik naar mijn kind mocht. Het voelde als een eeuwigheid.
Eenmaal met mijn zoon herenigd, was ik de helse nacht al vrij snel vergeten. Dankjewel natuur..
De volgende dag kwam de gynaecoloog mij opzoeken. Met excuses. Ze had niet goed gevoeld dat de baby sterrenkijker lag (met zijn hoofdje naar boven). Het vocht in zijn hoofdje van het persen voelde voor haar aan als zijn oogkassen. Een menselijk fout.
Ik heb een geweldig en gezond kind op de wereld gezet. Gelukkig heb ik er geen trauma aan over gehouden en kan ik de pijn niet meer terughalen maar nog wel het verhaal. Dank daarvoor Moeder natuur..
