De bevalling van Karien

De bevalling van Karien ging niet helemaal zoals verwacht…

Mijn hele zwangerschap was ik fluitend doorgelopen. Geen enkel zwangerschapskwaaltje of pijntje.
7 december was de uitgerekende datum. Het werd 7 december, maar daarna ook 8, 9, 10 december. Steeds meer tijd ging voorbij, maar niets wees er op dat onze baby snel zou komen.

 

Controle

Aangezien ik meer dan 41 weken zwanger was, meldden wij ons op een maandagmiddag in het ziekenhuis voor controle. Om mijn bolle buik kwamen twee banden, en hiermee werden de harde buiken gemeten en de hartslag van onze uk.
Nietsvermoedend gingen wij na dit hartfilmpje het gesprek in met de gynaecoloog. We verwachtten dat er wel een afspraak gemaakt zou worden om de bevalling in te leiden, aangezien ik 41 weken en 4 dagen zwanger was. Dit was min of meer ook het geval. De dokter viel gelijk met de deur in huis: het hartje van onze baby vertoonde af en toe een dip en daarom mocht ik niet meer naar huis. Ik mocht gelijk ingeleid worden, of wachten of de bevalling toch nog vanzelf zou beginnen, maar wat ik ook koos, ik werd sowieso opgenomen om de hartslag in de gaten te houden.

 

Inleiden

Mijn vriend en ik waren het er meteen over eens dat we gelijk wilden inleiden. Na drie strippogingen en bijna 42 weken hadden we niet het idee dat deze baby nog uit zichzelf zou komen. Ondanks dat ik wist dat ik elk moment kon bevallen was het nieuws dat het vandaag ging beginnen een kleine schok. Mijn vriend was super enthousiast; voor hem betekende dit vooral dat zijn zoontje eindelijk zou komen. Ik was op dat moment vooral bezig met mezelf en wat mij te wachten stond de komende uren.

 

Vliezen gebroken

Nadat we een verloskamer hadden gekregen werden rond 18:30 bij mij de vliezen gebroken en een infuus aangesloten met oxytocine. Ik vond het lastig om mijn draai te vinden met de buikbanden en het vruchtwater wat ik steeds in plonsjes verloor; niet echt comfortabel om mee rond te lopen.

 

Rugweeënstorm

De oxytocine werd tussendoor verhoogd en de ontsluiting was ietsje meer; 3 centimeter. Op welk moment het precies begon weet ik niet echt meer; maar rond dit aantal centimeters had ik ontzettende rugpijn. De rugpijn kwam en ging wel, maar niet in golven, zoals bij alle voorlichtingsavonden, de bevallingscursus, boeken en dergelijke verteld werd. Door de rugpijn wist ik niet hoe ik moest zitten, staan of liggen en was uiteindelijk de houding om deze rugweeën op te vangen zittend op een douchekruk, kokhalzend boven de wc, steunend op de infuuspaal met het infuus wat deze ellende had veroorzaakt. Ik vond het vreselijk dat ik het niet kon volhouden, maar ik vroeg nu al om een ruggenprik. Rond 23:00 had ik 4 centimeter ontsluiting en kreeg ik de ruggenprik. Hierna volgde een lange nacht, maar wel zo goed als pijnloos.

 

4!

Die nacht werd nog een aantal keer de ontsluiting gevoeld. De verloskundige had alleen bij elke keer dat zij voelde hetzelfde antwoord: 4 centimeter. Inmiddels was het ochtend en waren we de maximale hoeveelheid oxytocine verder maar bleef het 4 centimeter. Dat hield in dat als dit om 8:00 ’s morgens nog zo was het een keizersnede zou worden. En je raadt het al; om 8:00 uur was er nog niet veranderd en werd ik aangemeld bij de OK.
We hadden wel een erg leuke verloskundige die nog grapte dat ze me niet aanraadde een oudejaars-lot te kopen met eindcijfer 4.

 

Keizersnede

Toevallig was er gelijk plek op de OK en moesten we nog haasten om ons beiden in OK-kleren te krijgen en nog geen halfuur later waren we daar aangekomen. Na allerlei voorbereidingen en uitleg en dergelijke lag ik om een uur of 9:00 klaar. En om 9:22 werd onze lieve Luuk geboren. Hoe langzaam de bevalling hiervoor ging, zo snel ging de keizersnede.
Ook al was dit totaal niet zoals we het hadden gepland, en volgde nog een redelijk zwaar herstel door het bloedverlies tijdens de operatie.

 

Het is waar

Wat ze zeggen is waar. Het is het allemaal waard als je je kleine baby’tje in de armen houdt. Helaas was het nog steeds niet de roze wolk waarop we zo lang hadden gewacht; onze kleine Luuk bleek een infectie te hebben en moest 7 dagen antibiotica. Wij mochten gelukkig met ons kersverse gezin bij hem blijven in het ziekenhuis, en op Tweede Kerstdag, 8 dagen na de bevalling, mochten we eindelijk naar huis. Ook toen was de roze wolk niet echt in de buurt omdat we maar anderhalve dag kraamzorg kregen.

 

De allerliefste, allermooiste

Hoewel niets is gegaan zoals je het wilt of hoopt, het eindresultaat is waarvoor je het doet: de allerliefste, mooiste baby die er is en hoe hij er ook is gekomen, hij is er en we zijn dolgelukkig met onze lieve kleine Luuk en dat is onbetaalbaar.

Reageer op artikel:
De bevalling van Karien
Sluiten