De bevalling van Diana
Ik was al bijna 2 weken over tijd toen ik de verloskundige vroeg toch nog even langs te komen om te kijken wat de status was. Ik hoopte zó dat er éindelijk een teken van bevallen zou zijn, íets van ontsluiting… ieder seintje was welkom. Maar helaas: niets. De baby had het blijkbaar prima naar haar zin daar waar ze zat. Het zou bijna Vaderdag zijn en ik had zo gehoopt dat wij als een echt gezinnetje Vaderdag zouden vieren dit jaar.
Er werd een plan gemaakt: maandag zou ik ingeleid worden in het ziekenhuis. Nou, een (lang) weekend met z’n tweeën genieten dan nog maar… het einde was in ieder geval in zicht.
Op maandag (inderdaad, geen Vaderdag met baby) moesten wij ons al vroeg in het ziekenhuis melden. Mijn man en ik leken op een pas verliefd stel dat voor het eerst een weekendje wegging: giechelend en super zenuwachtig liepen we naar de receptie. En al stuiterend werden we door de verpleegkundige naar onze kamer geleid. Ik kreeg vaginaal een soort van zetpil toegediend die de ontsluiting op gang moest helpen. Of dat ons schatje er nu eindelijk klaar voor was, bleek na een paar uur al dat ik 3 centimeter ontsluiting had. Woohooh, ik had nog niets eens iets van weeën gevoeld! Maar dat was te vroeg gejuicht want toen ze mijn vliezen braken, barsten ook de weeën los. En hoe! Het leek wel een tsunami van weeën. Zoals de gynaecoloog zei “een weeënstorm”. Ik had er zelf geen betere naam voor kunnen bedenken.
Ik had al wel aangegeven dat ik graag een ruggenprik wilde hebben als ik het echt niet meer aan zou kunnen, dus dit leek me wel een goed moment (waren alweer een uur of twee verder en ik had inmiddels nog ‘maar’ 5 centimeter ontsluiting). Gelukkig was de gynaecoloog geen spelbreker, dus alles voor de ruggenprik werd in gang gezet. We moesten even geduld hebben, en toen het eenmaal zo ver was dat ik van mijn pijn verlost zou worden, bleek dat ik in dat uurtje van 5 naar 8 centimeter was gegaan. De ruggenprik wilden ze niet meer zetten, want de verwachting was dat ik zo op 10cm zou zitten. Eerlijk gezegd: ik was zo van de wereld door het gefocust weeën wegpuffen (ik bleek het een soort van onder de knie te hebben!?) dat het me niet eens meer zo veel kon schelen gek genoeg.
En ja hoor, een half uur later mocht ik persen. Halleluja! Niet dat dat nou zo’n pretje is, maar het is wel het eindsprintje… dus 5 keer op mijn allerhardst geperst (met mijn knieholtes ongeveer achter mijn oren gehaakt en met als resultaat een gezicht vol gesprongen adertjes die een week nodig hebben gehad om weg te trekken) en daar was ze: ons meisje!
Tien vingers, 10 tenen, een 9 en daarna een 10 Apgar-score en een óvergelukkige mama en papa. De eerstvolgende keer vieren wij eindelijk Vaderdag (én Moederdag) met z’n drieën. We kunnen niet wachten!
Lees ook de bevallingservaring van een papa: Papa Willem vertelt over zijn bevallingservaring
