De bevalling van Debby

Ik was 37 weken zwanger en had een behoorlijk heftige zwangerschap. Niet zozeer heftig als in problemen met het kindje in mijn buik of andere complicaties, maar ik heb wel enorm veel last gehad van zwangerschapsmigraine. Nou heb ik sowieso altijd al veel last van migraine, maar tijdens de zwangerschap werd dat alleen maar erger (helaas, want bij veel migraine-patiënten kunnen de klachten tijdens een zwangerschap juist afnemen). Zodoende zou ik ook sowieso in het ziekenhuis bevallen, onder begeleiding van een gynaecoloog, want ze wilden niet dat de druk op mijn hersenen en in mijn hoofd te hoog zou worden. Zo erg keek ik dus eerlijk gezegd ook niet uit naar het moment van bevallen, want ik had er gewoon een beetje een angst voor ontwikkeld.

 

Het was een maandagmiddag uurtje of 13:00 uur toen ik nog even een boodschapje ging doen. Ik had al wel een paar dagen harde buiken, en zo ook nu weer, maar ik vond het inmiddels al niets bijzonders meer. Maar nu ik aan de wandel was van de winkel naar huis, merkte ik dat ik toch af en toe even stil moest blijven staan om de harde buiken op te vangen. Het lopen was gewoon op bepaalde momenten zelfs echt een beetje lastig geworden en ik vroeg me bijna af of ik niet iemand even een lift naar huis moest vragen of zo. Stom genoeg dacht ik nog helemaal niet echt aan weeën, want dacht dat het met 37 weken toch echt meer om oefenweeën ging dan om het ‘echte’ werk. En omdat ik die dag toevallig toch een afspraak had staan bij de gynaecoloog dacht ik ‘Ik kan het zo mooi even aan haar vragen hoe dat nou zit met echte weeën en oefenweeën’. Niets in mij dat doorhad dat dit misschien wel eens het begin kon zijn.

Een paar uur later, en de zogenaamde oefenweeën werden er niet minder om, zat ik bij de gynaecoloog. Ik vertelde haar dat ik zo’n last had van heftige harde buiken en oefenweeën waarop zij voorstelde toch maar even te kijken of ik al ontsluiting had. En ja hoor, die had ik, al zo’n 4 cm en hartstikke rijp! Zij was het ook die constateerde dat de oefenweeën en harde buiken toch ook wel erg regelmatig leken te komen. Ofwel: de bevalling was al op gang aan het komen! Ik heb als een gek mijn vriend gebeld, dat hij meteen van zijn werk moest komen (en hoe ijdel dat ik hem ook nog heb gevraagd nog even snel langs huis te gaan om ons vluchtkoffertje en spulletjes op te halen en mee te nemen).

In de tussentijd werd ik overgebracht naar een verloskamer. Ik wist niet waar ik het zoeken moest! Redelijk tegen mijn uitgerekende datum aan maar toch nog zo onverwachts.

Het leek wel alsof ons kindje echt heeft gewacht op haar vader, want toen hij eenmaal in het ziekenhuis was aangekomen, ging alles in sneltreinvaart. Mijn vliezen braken spontaan en de weeën gingen los. Een kleine twee uur nadat mijn vriend was aangekomen en ik de pijn van de weeën niet meer leuk begon te vinden, deed de gynaecoloog een laatste check en zag ze dat het hoofdje al “stond”. Na een klein half uurtje persen werd ons dochtertje geboren. Echt het allermooiste moment uit mijn leven. Ook fijn: ik heb helemaal geen last gehad van mijn hoofd. Alles ging van een leien dakje, echt een bevalling uit het boekje. Zo durf ik er nog wel een paar aan.

Reageer op artikel:
De bevalling van Debby
Sluiten