Dagboek van een kraamheks 19
Dagboek van een kraamheks 19
De leukste kraamheks van Nederland vertelt via deze weg regelmatig wat ze allemaal meemaakt als kraamverzorgende. Hier haar nieuwste verhaal:
Wij worden bij bijna elk kraamgezin op de foto gezet. Al dan niet tijdens het uitoefenen van ons vak, terwijl we de baby in bad doen of wegen. Of soms worden we met baby en/of broertjes of zusjes op de bank gezet voor een gestileerd portret. Ik roep dan altijd: “zonder onderkin hoor!” Maar dat kan helaas alleen nog maar als de foto door een NASA satelliet wordt gemaakt. Ik hou er meestal gewoon de baby vóór, terwijl de ouders denken: ‘wat houdt ze de baby lief dicht bij haar gezicht’ Sorry, puur eigenbelang!
Maar inmiddels ben ik ook vér over de grenzen bekend! Jazeker, ik sta in verschillende fotoalbums in Japan. Of China/Taiwan/Korea… Ik weet dat het politiek incorrect is, maar ik zie het verschil niet zo. Net als Aziaten het verschil tussen Nederlanders, Duitsers of Belgen niet zien. Ik zelf ook niet trouwens…Afijn, Aziaten dus.
Maar ik dwaal af.
Een tijdje terug was ik aan het kramen in Rijsenhout in een leuk huisje aan de ringvaart. De opstapplaats van het pontje tussen Rijsenhout en Aalsmeer was voor het huis en die middag had ik beide ouders naar bed gestuurd terwijl ik beneden maar een beetje rondjes liep door de huiskamer, met een onrustige baby.
Aan de overkant van de vaart zag ik het pontje afmeren. Het was een mooie lentedag, de bollenvelden stonden prachtig in bloei, dus het verbaasde me niet dat er Aziatische toeristen met fotocamera’s om hun nek op het pontje stonden.
Het gezin had traditiegetrouw een grote ooievaar in de tuin die de aandacht trok van de voorbijgangers, en zo ook van de toeristen, die ik van verre al zag wijzen.
Ik vervolgde mijn wandeling door de woonkamer en ineens hoorde ik het tuinhek piepend open gaan. Ik liep terug naar het raam en zag een stuk of tien Aziaten de tuin inlopen om de ooievaar te fotograferen. Waarschijnlijk keek ik erg verbaasd over het feit dat ze gewoon de tuin in liepen en nog net niet met hun neus tegen het woonkamerraam gedrukt stonden, dus toen ze mij met de baby zagen keerden alle fototoestellen mijn kant op en waren de baby en ik de pineut.
Maar ik denk wel dat ze nu thuis, bij het tonen van hun fotoalbums aan hun familie, zeggen: “Die Europese mensen kun je echt wel uit elkaar houden hoor! Dit was in Nederland. Die mensen kun je herkennen aan gefronste wenkbrauwen, beetje open mond en een verbaasde blik”
José van Det
