Dagboek van een kraamheks 11
Dagboek van een kraamheks 11
Jaren geleden mocht ik naar een gezin in mijn eigen straat. Ik woonde er nog maar een paar weken en kende nog niemand. Qua reistijd was het perfect, 8.29 de deur uit en om 8.30 aanbellen.
Het was een lief gezin en een leuke werkweek. Door de loop van de tijd kwamen we elkaar regelmatig tegen. Het kleine mannetje had in de kraamweek mijn hart al gestolen want hij had een mooie bos rood haar, en als ik ergens voor smelt is het jongetjes met rood haar!
Als de supermarkt weer eens een wuppie weggeefactie heeft en er staan 30 kinderen buiten, dan geef ik het aan een roodharig jochie, en als hij ook nog een brilletje geeft, krijgt hij er twee 
Zo werd er op 11 november, Sint Maarten, aangebeld en stond ‘mijn vriendje’, inmiddels een jaartje of 4, met zijn lampionnetje in zijn hand, voor mijn deur een liedje te zingen. Na afloop deed hij een graai in de snoepbak en draaide zich om om weg te lopen. Zijn moeder stond een paar meter verder en zei tegen hem:” die mevrouw heeft mama geholpen toen jij nog een baby was! Geef die mevrouw maar een kusje…”
Ik zal nooit die blik in zijn ogen vergeten toen hij vertwijfeld mijn kant op liep…Huh? Kusje? Moet dat echt?
Ik besloot hem te redden door door mijn knieën te zakken en hem op een samenzweerderige toon te vertellen dat hij mij, toen hij nog een baby was, een keertje helemaal ondergeplast had, tijdens het verschonen!
Zijn oogjes begonnen te glanzen en hij begon te lachen terwijl hij hard naar zijn moeder rende, roepend: “ik heb als baby over die mevrouw geplast!!!!!”
Hij is inmiddels bijna 8, dus geen idee hoevaak hij nog komt zingen, maar ik hoop nog heel lang, want al zal hij het zich niet meer herinneren, ik moet nog steeds glimlachen als ik hem zie!
José van Det
