Dagboek van een kraamheks 22
Dagboek van een kraamheks 22
Toeval bestaat niet en De wereld is klein…
Toen ik 10 jaar geleden mijn zoveelste herfsttype (lees: eikel), gevonden op datingssites, had gedumpt, deed ik mee aan een uitzending van Radar over datingsites. Daar werd ook een lijst getoond met betrouwbare en gratis sites. Mijn beste vriend die zich al jaren afvroeg waarom ik toch steeds met de kneusjes aankwam was er klaar mee en ging voor mij op zoek naar een geschikte vent. Op een van die getoonde datingsites…
Ik sla even een stukje over. Mijn huidige man (klinkt alsof ik hem binnenkort ga inwisselen, maar dat doe ik niet hoor!) keek naar die uitzending van Radar (dacht helaas dan weer niet: ‘wat een lekker wijf…’ heb ik weer) maar besloot naar de zelfde datingsite te gaan als mijn beste vriend had gedaan. Toeval?
Binnenkort zijn we zeven jaar getrouwd.
Toen ik voor deze liefde ‘emigreerde’ vond ik hier vrij snel weer een baan in de kraamzorg. Het zal inmiddels bijna acht jaar geleden zijn dat ik hier naar een bewust alleenstaande kraamvrouw gestuurd werd, met een eerste kindje; een klein mooi poppetje met grote nieuwsgierige ogen die wijs de wereld in keken met een blik van: wij redden het best samen wel!
Naast de standaard dingen die we in de kraamzorg dagelijks doen was het ook een uitdaging om mee te denken hoe ze dingen in haar eentje zou kunnen gaan doen. Gelukkig kwam ze uit een heel hecht, liefdevol gezin en kreeg ze veel steun van haar moeder, die regelmatig langskwam (ook een schat van een vrouw). Zelfs haar broer, die in Zuid-Afrika woonde kwam in de kraamweek over en het was een drukke boel in het kleine appartementje. We kwamen aan de praat over reizen en hij vertelde over zijn restaurant in Kaapstad. Hij liet me wat foto’s op zijn website zien en mijn blik werd getrokken naar een foto van het terras…Die kende ik…Maar ik was nooit verder dan Italië geweest! Ik pakte mijn portefeuille en haalde daar de foto van mijn (toen nog) vriend uit, zittend met een biertje op dát terras. Het was de eerste foto die ik van mijn beste vriend kreeg, nadat hij eindelijk een geschikte kerel voor mij gevonden had. Ik vertelde het verhaal over hoe we bij elkaar waren gebracht en die foto en we konden er maar niet over uit hoe klein de wereld eigenlijk was!
De kraamweek liep op zijn einde en bij het afscheid werd gezegd dat als we ooit in Kaapstad waren, we zeker langs moesten komen. We voegden elkaar toe op facebook (oké, mocht eigenlijk niet volgens de regels, maar ach, regels…) en hadden regelmatig online contact. Ook gingen we nog een of twee keer een kopje koffie samen drinken, maar het verwaterde na loop van tijd wel een beetje want in ons werk is fysiek contact houden best lastig.
Twee jaar later besloten mijn (inmiddels) man en in naar Zuid-Afrika op vakantie te gaan. Ik was de uitnodiging nooit vergeten maar het was al wel twee jaar geleden. Ik besloot ‘mijn’ kraamvrouw toch te laten weten dat we op onze reis ook Kaapstad aan zouden doen en of haar broer het écht leuk zou vinden als we langs zouden komen. Ze reageerde enthousiast en maakte voor ons gelijk een afspraak in het restaurant.
Aan het einde van onze reis kwamen we in Kaapstad aan en die avond gingen we naar het restaurant. We werden hartelijk ontvangen door haar broer, alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden en bij het inschenken van een heerlijk Zuid-Afrikaans wijntje bood hij ons namens hem, zijn zus en nichtje in Nederland, het diner aan als verlaat huwelijkscadeau!
Ik denk nog regelmatig aan deze bijzondere familie, en ja: toeval bestaat. En ja: de wereld is klein en ik ben dankbaar dat ik in mijn beroep zulke mooie mensen mag ontmoeten, op weg mag helpen en dat er dan soms nog iets moois uit voortvloeit…
José van Det
