Cornelie Egelie-Sprenger vertelt over moederschap en psychiatrische zaken
Een dikke welkom voor onze nieuwe gastblogger Cornelie Egelie-Sprenger! Cornelie was héél lang geleden de babysitter van Nina en studiegenootje van Noor en Marieke. Cornelie heeft het boek ‘Pillendoos’ geschreven dat onlangs is gelanceerd. Dit boek beschrijft op luchtige wijze haar leven met een manisch-depressieve stoornis. Ze heeft een pre-puber dochter, een creatief mannetje en een wijsneuzerig ventje in huis. Cornelie is getrouwd met de meest relaxte kerel van Wassenaar. Ze schrijft hier over haar ervaringen van het moederschap gecombineerd met psychiatrische zaken. Om haar missie ‘bespreekbaarheid leidt tot begrip’ uit te dragen geeft ze lezingen bij bedrijven, (hoge)scholen en allerlei clubjes. Iedereen kan haar inhuren (pillendoos.cornelie@gmail.com).
Een baby krijgen, een van de mooiste gebeurtenissen in het leven. Maar wat nou als je na de bevalling een postnatale depressie krijgt, of erger nog, een kraambedpsychose!? Het taboe op psychisch leed is groot maar het taboe op ‘gekkigheid’ na de geboorte is vele malen groter. Ik denk dat dit komt doordat we de algemene opvatting hebben dat je ná de geboorte van een kind vooral moet genieten. Immers, je hebt zojuist het mooiste geschenk op aarde gezet, nietwaar? Het is heel normaal dat je drie dagen na de bevalling last krijgt van de ‘baby-blues’, ook wel kraamtranen genoemd. Maar wat nou als deze gevoelens niet overgaan en alleen maar erger worden? Denk aan ongegronde angsten, slapeloze nachten, extreme gevoelens van schuld, schaamte en somberheid. Indien deze gevoelens langer dan twee weken aanhouden is het essentieel dat je naar de huisarts gaat! En praat er vooral over. Met je partner én vriendinnen. Lucht geven aan deze heftige gevoelens kan het ondergaan van een depressie of psychose dragelijker maken. Ventileren is trouwens alleen zinvol als ook de omgeving deze heftige gevoelens serieus neemt. Daarom zeg ik: ‘Openheid en bespreekbaarheid leidt tot begrip’. Ik vind dat iedereen op de hoogte moet zijn van de symptomen van een (postnatale) depressie of psychose zodat we die tijdig kunnen herkennen, om erger te voorkomen….
Op de site van stichting Me Mam (www.memam.nl) kun je allerlei informatie vinden aangaande psychische problemen ná de bevalling.
Hieronder mijn verhaal:
De bevalling van onze derde in een Schots ziekenhuis kwam precies op de uitgerekende datum op gang en alles verliep soepel en voorspoedig. Binnen acht uur lag ik met een wolk van een baby thuis in ons eigen bed. Vrouwen weten hoe pijnlijk een bevalling kan zijn, het is laat maar zeggen ff flink doorpakken! Maar aan een bevalling zit een pittig begin, een heftig middenstuk en -in de meeste gevallen- een gelukkig einde. En dit alles toch meestal wel binnen achtenveertig uur. Hoe anders is dat met een kraambedpsychose. De eerste twee weken ging alles goed. Ik was enorm blij, zeg maar gerust euforisch blij! Ik zweefde op een lichtblauwe wolk door onze prachtige villa in Edinburgh. Maar een lichtje ging nog niet bij mij branden. Pas toen ik slapeloze nachten kreeg en de baby heerlijk naast mij lag te ronken kreeg ik vermoedens. O jee, toch geen depressie hè? Ik ging direct naar de huisarts en zij constateerde een postnatale depressie. Daar zat ik dan. In het buitenland. Twee piepjonge kinderen rondom mijn benen en een baby aan de borst. Familie en dierbare vriendinnen op afstand. Maar mij pak je zomaar niet: ik liet mijn zorgzame moeder invliegen, onderging verrukkelijke massages en maakte, met de baby in de draagzak, prachtige wandelingen in de Schotse natuur. Overdag kreeg ik alle tijd en rust om te slapen. Het zou dus beter moeten gaan…
Ik stond in de keuken en een stem zei dat ik een mes moest pakken om mezelf neer te steken. Ik schrok me rot! Waar kwam die stem vandaan? Ik keek schichtig om heen. Niemand die mij toesprak. Dat was een hele rare gewaarwording, ‘iemand’ die tegen je praat zonder dat je iets ziet. Toen ik me realiseerde dat deze stem in mijn eigen hoofd zat raakte ik in paniek. Uit wanhoop begon ik met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Misschien zou de stem dan verdwijnen? Uit voorzorg liet ik alle scherpe messen door onze huishoudelijke hulp weghalen. Ik wilde geen enkel risico nemen. Ik belde mijn Schotse vriendin Andrea en zei dat ik officieel een verwarde vrouw was geworden! Ze snelde naar mij toe en nam me liefdevol in haar armen. Ze troostte mij en zei dat het van cruciaal belang is dat ik mijn man over deze zieke geestestoestand informeerde. In beginsel durfde ik hem niet te bellen omdat ik mij kapot schaamde. Maar op aandringen van Andrea heb ik Thomas toch op zijn werk gebeld. Hij kwam direct naar huis en samen reden we naar de crisisdienst (EHBO voor mentale noodgevallen). Toen kreeg ik voor het eerst in mijn leven antipsychotica voorgeschoteld waardoor de stemmen verdwenen. Het duurde nog zeker drie jaar voordat de diagnose ‘bipolaire stoornis’ werd geconstateerd…
