Katinka vertelt over haar buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Hoe een buitenbaarmoederlijke zwangerschap alles op z’n kop kan zetten
Graag doe ik mijn verhaal omdat ik zelf een zwangerschapservaring heb gehad waarover je helaas maar weinig leest, maar dat mij betreft meer aandacht zou mogen krijgen, omdat het zo ontzettend veel impact kan hebben op iemand. In ieder geval op mij. De buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Zo’n kleine twee jaar geleden was ik de gelukkigste vrouw op aarde. Mijn vriend en ik wilden graag een kindje en het geluk was (of beter gezegd: leek) met ons, want ik was super snel zwanger.
Met 10 weken zwangerschap kreeg ik mijn eerste echo. Mijn vriend en ik hadden er al die weken zo naar uitgekeken, want voor ons gevoel zou de echo alles ‘echt’ maken. Maar het liep anders dan verwacht. Blij, nieuwsgierig en een tikkeltje gespannen gingen we de echo in, en nog geen drie uur later lag ik op een operatietafel.
We wisten niet wat ons overkwam. Ik had nergens last van gehad. Nul krampen, geen bloedverlies, geen enkele andere klachten. Maar ze konden geen foetus zien op de echo. Mijn baarmoeder was leeg. Wat ze wel zagen was bloed in mijn buikholte. En zo lag ik dus voordat ik het in de gaten had in een operatiekamer en hebben ze mijn rechter eileider moeten verwijderen.
De schok was groot. Niet alleen hadden we ons sinds de positieve zwangerschapstest zo ontzettend verheugd op het papa en mama worden, nu was ook nog een van mijn eileiders weg en zou het wellicht lastiger worden om opnieuw zwanger te worden. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam in ieder geval helemaal kwijt.
Ik had zelf nooit kunnen voorzien hoeveel impact het op mijn gemoedstoestand zou hebben. Ik was echt ontroostbaar. Wilde het huis niet meer uit. Ik moest werkelijk waar om álles huilen: zelfs een emotionele post van een onbekende op Instagram kon me al in tranen laten uitbarsten. En bijna niemand begreep me. Tuurlijk, ze vonden het zielig voor me dat ik een miskraam had gehad, en ja, daar kunnen best wel veel mensen over meepraten, maar bij mij speelde ook nog het verlies van een eileider mee. Ik kon daar zo moeilijk mee omgaan.
Een half jaar ben ik van slag geweest. Ik wilde alleen maar rust in mijn lichaam en op de beste manier voor mijn lichaam zorgen in de hoop dat ik snel weer opnieuw zwanger zou worden. Pas 6 maanden na het verlies kon ik op een of andere manier de knop in mijn hoofd omzetten. Alsof mijn brein zei ‘genoeg geweest!’. Vanaf dat moment voelde ik weer wat rust in mijn hoofd en in mijn lichaam. En of dat de trigger was: een maand later was ik zwanger.
Ik was blij en ontzettend bang tegelijkertijd. Wat als het weer fout zou gaan? Wat als dan ook mijn linker eileider verwijderd zou moeten worden? Er was me verteld dat vrouwen die al eerder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hadden gehad meer kans hebben op nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Gelukkig kreeg ik met 6,5 week al mijn eerste echo. Er klopte een hartje én deze zat gewoon waar hij moest zitten: in de baarmoeder.
Zo blij als we waren! Er viel 10 kilo van me af, en niet alleen van mij, ook van mijn vriend. Maar waar hij in de euforische stemming bleef, zwakte mijn blijheid na een paar dagen langzaam af en kwam de angst en twijfel weer boven drijven. Bij 8 weken kreeg ik weer een echo, en daaruit bleek dat alles nog steeds goed was. Weer was ik blij, en weer nam de blijheid snel af om weer plaats te maken voor angst. Bij 10 weken precies hetzelfde verhaal. Pas bij de 12 weken echo, toen alles nog steeds helemaal goed leek te zitten, durfde ik eindelijk te geloven dat het deze keer wel goed zou gaan en kon ik eindelijk een beetje gaan genieten van de zwangerschap.
Maar al met al werd mijn zwangerschap de volle 40 weken toch vooral overheerst door veel angstige en onzekere momenten, en veel te weinig onbezorgde momenten.
Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gegaan. Ik ben nu zo enorm en intens gelukkig met onze lieve, mooie, gezonde dochter van 5 maanden oud. Dat maakt bijna alles goed!
Ik zeg ‘bijna alles’ want ik vind het wel echt heel erg en nog steeds met vlagen ook verdrietig dat ik wel het vertrouwen in mijn lichaam een beetje ben verloren. Dolgraag willen mijn vriend en ik een groter gezin, maar de ervaring van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap maakt me huiverig en terughoudend.
De reden dat ik dit deel is dan ook eigenlijk tweeledig. Aan de ene kant wil ik vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt en nog niet in de gelukkige omstandigheid zijn dat ze na zo’n traumatische ervaring alsnog een kindje hebben gekregen een hart onder de riem steken en laten weten dat het wel goed kan gaan. Aan de andere kant merk ik dat ik behoefte heb aan erkenning of een gevoel van herkenning, van mensen die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Hopelijk maak ik wat meer tongen los door mijn ervaring te delen en wordt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zo wat meer onder de aandacht gebracht. In de hoop dat het meer begrip ook oplevert en steun kan bieden.
Lieve groet,
Katinka
Na jaren proberen en even zoveel miskramen eindelijk zwanger!
