Marieke Fab Mama 10 jan 2017

Brokkenpiloten: kind aan huis in het ziekenhuis

Van de week was het weer zover. Ik bedacht me net dat het zo fijn was dat er alweer een paar weken voorbij waren gegaan zónder bezoekje aan de dokter met een van de kinderen, zat ik nog geen uur later in de auto onderweg naar de EHBO. Het was natuurlijk ook een beetje dom van me om – al was het maar voor even – er bewust bij stil te staan dat we al een tijdje ongelukvrij door het leven gingen. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar ik kan er dan gif op innemen dat ik hetgeen ik net bedacht heb alsnog spontaan om mijn oren krijg. En zo geschiedde: er zat een visgraat vast in de keel van de jongste. En dat hebben we geweten. Hij gilde het uit, tussen het kokhalzen en hyperventileren door. Broers hysterisch (“hij gaat dood, hij gaat dood!”). Ik in paniek (ik blijk helaas niet die moeder die een serene rust over zich heen krijgt en te allen tijde haar kalmte bewaart)… Paniek om niets gelukkig bleek uiteindelijk (wel een dikke rekening van het ziekenhuis vrees ik): na wat ademhalingsoefeningen om weer rustig te worden en het eten van wat bananen en ontbijtkoek was het probleem nagenoeg verholpen.

Maar ligt het nou aan mijn kinderen, of is er altijd wat met die van ons? Een kleine greep uit de afgelopen jaren:

• 1 x gat in hoofd na een val tegen de verwarming

• 1 x dubbele (bijna open) armbreuk na een val van een trampoline (met de nodige operaties die daarbij kwamen kijken)

• 1 x gebroken pols na een val tijdens een voetbalwedstrijd

• 1 x spinnenbeet met een daaropvolgende ontsteking

• 1 x longontsteking

• 1 x blaasontsteking (die maar niet wegging, ondanks antibiotica)

• 4 x (enkele en dubbele) oorontsteking

• 2 x ziekenhuisopname vanwege zuurstofgebrek (nog steeds niet onverklaarbaar)

En dan heb ik het nog niet over de artsenbezoekjes vanwege benodigde steunzooltjes, krentenbaard, waterpokken, nacontroles, oogproblemen of gehoorproblemen (vals alarm: hij bleek slechts Oost-Indisch doof).

Voor ongelukjes als tegen een stilstaande auto botsen na een wedstrijdje fietsen met een vriendje, stoeien met als gevolg pijn aan hoofd/knie/arm/buik, verrekte spieren als gevolg van voetbal- en worstelwedstrijdjes, en al dat ik niet kan noemen omdat dat te gênant is voor de kinderen, klim ik tegenwoordig niet eens meer in de telefoon. Ik ben door schade en schande wijs geworden en weet inmiddels wanneer het menens is.

Note to myself

Brokkenpiloten of niet, mijn kinderen houden het in ieder geval spannend en saai is het nooit bij ons in huis. Ik heb wel een notitie gemaakt voor mezelf, voor in een volgend leven: dan word ik kinderarts. Scheelt me heel wat ritjes naar de dokter en niet onbelangrijk voor de kinderen: kan ik misschien wat rust creëren in noodgevallen. Want trotse moeder zijn van drie Alpha-mannetjes en in de stress schieten bij de aanblik van bloed, pijn of zwellingen is nou eenmaal geen ideale combinatie.

Update: Brokkenpiloten: het vervolg